Rozdział VII

"Żyjemy tak jak śnimy-samotnie"

Wracając do przedziału, Lily starała się wyrzucić Lupina z głowy. Chciała oczyścić umysł, odzyskać spokój ducha, czy co tam jeszcze. Ale czegokolwiek by nie próbowała, huncwoci i tak wyskakiwali na pierwszy plan. Zupełnie jak w życiu; próbujesz unikać kłopotów, a tu bum! Kłopoty znajdują ciebie. I przy okazji zrzucają ci jedzenie na głowę, jak to się przydarzyło w czwartej klasie Mirandzie z Hufflepuff'u. Lily nie lubiła huncwotów. Nie żeby pałała do nich jakąś straszliwą nienawiścią. Po prostu za nimi nie przepadała. Ot, banda chłopców, ani gorszych ani – wbrew temu co sami o sobie myślą – lepszych od innych. Cały problem leżał w tym, że kiedy byli razem, wyzwalali z siebie to, co najgorsze. A tego co najgorsze, było w nich naprawdę sporo. To wywnioskowała już dawno; od tamtej pory nie zajmowała się huncwotami. Bo co innego można powiedzieć? Popularni nastolatkowie z przerostem ego? Czwórka arogantów, zdecydowanie zbyt licznie obdarzona zaletami? Tak, Lily szufladkowała rówieśników i mało ja obchodziło, że może to być „krzywdzące”. Ją też skrzywdzili i żyje prawda? Życie jest brutalne, jak nie pasuje, nikt was tu na siłę nie trzyma. A dzielenie ludzi na kategorie, pozwalało zachować jej ustalony porządek. I nikt, nikt, nie miał prawa umknąć przed osądem. Remus Lupin jednak to zrobił.

Pozory często mylą i Lily powinna to wiedzieć. Może gdyby o tym pamiętała, wiele rzeczy potoczyłoby się inaczej. Ale cóż, to przecież nasze wybory, pokazują kim jesteśmy naprawdę. Nasza kochana panna Evans, jeszcze o tym nie wiedziała. Ale miała się niedługo przekonać.

***

 - Lily! - Mała, czarnowłosa osóbka rzuciła się na nią, gdy tylko przekroczyła próg przedziału.

Dziewczyna zachwiała się, ale – głównie ze względu na piórkową wagę brunetki – udało jej się zachować równowagę. Spięła się mimowolnie na tak jawne okazywanie uczuć i gwałtownym ruchem odsunęła od siebie domniemana napastniczkę. Czarnulka miała sięgające ramion, proste włosy, trójkątną twarz i ciemnoniebieskie oczy, a to wszystko kojarzyło jej się tylko z jedną osobą.

 - Cześć Em – przywitała się.

Emmelina Vance, zwana przez wszystkich po prostu Emmą, była miła, słodka i zawsze gotowa pomóc tym w potrzebie. Lily nigdy nie pytała, ale podejrzewała, że nie było w szkole ani jednej osoby, która by jej nie lubiła. No i była jedną z jej przyjaciółek w Hogwarcie. A skoro była tutaj Emmelina to...

 - Cześć, Dor... - odwróciła się w kierunku, w któym jak myślała, siedzi dziewczyna i  głos uwiązł jej w gardle.

Zamiast widoku mnóstwa kędzierzawych, brązowych loków, jakich się spodziewała, jej oczom, ukazała się blada blondynka z prostymi jak drut włosami. Evans aż usiadła z zaskoczenia. Tuż przy głowie, włosy zdawałaby się być prawie białe, a końcówki straszyły wyjątkowo neonowym odcieniem żółtego. Fryzury dopełniało morze lakieru, jaki świeżo upieczona blondynka, zużyła na włosy, żeby przypadkiem się nie kręciły. Jakoby na deser, oczy podkreślone zostały grubą czarną kredką, rozmazaną na całej górnej powiece. W tym momencie nawet ona nie potrafiła wykrzesać z siebie jakiegoś wymijającego komentarza. Więc zamiast „cześć Dorcas, jak wakacje”, powiedziała pierwszą rzecz, jaka cisnęła jej się na usta, mianowicie;

 - Coś ty z sobą zrobiła? - Słowa Lily, zadziwiająco spokojne, a nawet jakby lekko rozbawione, dało się słyszeć w powietrzu, jeszcze chwilę po tym, jak je wypowiedziała.

Meadowes tylko uniosła w odpowiedzi brwi i poprawiła się na fotelu, unosząc wyżej, najwyraźniej bardzo dumna ze swojej nowej fryzury. Która była – mówiąc eufemistycznie - bardzo oryginalna.

 - Właśnie dokonałam samorealizacji. Mój cel życiowy jest już wypełniony. Mieć platynowe włosy, które nie ruszają się kiedy ruszam głową.

Odzyskać spokój ducha. No pewnie.

***

Brooklynn Vance siedziała w przedziale sama. Nikogo to specjalnie nie dziwiło; ludzie po prostu ją mijali, nawet nie próbując się zatrzymać. Jej też już to nie dziwiło. Osamotniona siadała na posiłkach, na lekcjach, wieczory też spędzała w pokoju wspólnym, tylko w towarzystwie swoim i wybranej książki. Nie wynikało to z tego, że Brook nie lubiła ludzi, czy była nietowarzyska. Ona się po prostu bała. Kiedy przyjechała do Hogwartu po raz pierwszy, była zafascynowana. Wychowana w rodzinie półkrwi, była obeznana w pewnym stopniu z magicznym światem, ale tu było tyle ciekawych rzeczy... Duchy, nowe lekcje, mówiące obrazy, magia promieniowała z każdego zakamarka tego zamczyska, które, pomimo przytłaczających rozmiarów, sprawiało tak przyjazne wrażenie. Szybko okazało się jednak, że nie dla wszystkich jest to takie ciekawe; niektórzy z jej rówieśników, niezmiernie znudzeni lekcjami, znaleźli sobie inne zajęcia. I ona często w nich uczestniczyła.

 - Grubaska!

 - Trądzikowy potwór!

 - Jesteś żałosna, naprawdę żałosna.

 - Jak mogli wpuścić coś takiego do naszej szkoły?!

Później wszystko się zmieniło; schudła, poprawiła jej się cera, włosy stały się lśniące. A dawni prześladowcy nagle zmienili się w najlepszych przyjaciół. Jednak gdzieś wewnątrz niej, nadal siedziały stare lęki. Poczucie upokorzenia i odrzucenia, które kiedyś towarzyszyło jej codziennie, nie chciało odpuścić i nigdy nie dawało o sobie zapomnieć tak naprawdę. Przez większość dnia wszystko było dobrze; uczyła się, jadła, spała, czasem nawet udawało jej się z kimś porozmawiać. Ale strach ciągle czaił się gdzieś po powierzchnią jej skóry i przypominał o sobie w najmniej odpowiednich momentach. Gdyby ktoś ją wtedy dostrzegł, mógłby stwierdzić, że wyglądała pięknie; silnie i słabo zarazem. Jednak nikt nie patrzył. Przecież Brooklynn zawsze była sama.

***

 - No więc Glizdogon ukradnie miotły... - James spojrzał na przyjaciela, który aż zbladł na myśl o kradzieży.

- Och, wyluzuj, później oddamy. - Potter przewrócił oczami zirytowany.
Blondyn zadrżał, ale nie sprzeciwił się.
 - Łapa, odwrócisz uwagę Hagrida.

Remus siedział i patrzył jak James objaśnia ideę swojego wspaniałego planu. Jednocześnie zastanawiał się, jak to było, że zarówno Peter, jak i Syriusz, zawsze go słuchali. On zresztą też; choć pomysł przyjaciela zupełnie do niego nie przemawiała, był niezdolny do jakiegokolwiek sprzeciwu. Rogacza po prostu nie dało się nie posłuchać. Kiedy jednak brunet zwrócił się do niego poczuł... Wątpliwości? Wyrzuty sumienia? Sam nie wiedział

 - A ty, Luniu, pójdziesz razem ze mną. - Lupin zawahał się pod badawczym spojrzeniem ciemnych oczu.

To kawał, tylko kawał, próbował przekonać samego siebie. Nie robili nic złego, prawda? W końcu zebrał się na odwagę i prostując plecy, pokiwał głową. Zupełnie niepotrzebnie. Cała czwórka przecież wiedziała, że choć mogło na takie wyglądać, to nie było pytanie. James Potter nigdy nie pytał.

***

Kosmyk czarnych jak węgiel włosów, miarowo podskakiwał górę z każdym oddechem właścicielki. Długie, czarne rzęsy, rzucały cienie na zaróżowione policzki. Śpiąca Emmelina wyglądała jak aniołek. Dorcas również spała. I choć podczas snu jej włosy rozczochrały się, lakier nie pozwalał wrócić im do naturalniejszej pozycji, a kolor farby trochę Lily przerażał, nadal wyglądała całkiem dobrze. Obie dziewczyny były ładne, mądre i miłe, choć Dorcas zazwyczaj udawało się ukrywać tę cechę pod grubą warstwą snobizm i arogancji. A jednak nigdy nie nazywała ich swoimi przyjaciółkami. Przyjaciel powinien wiedzieć o tobie wszystko i Lily wiedziała naprawdę dużo o... osobach, z którymi dzieliła przedział. Emma i Dorcas nie wiedziały o niej prawie nic. I choć często usychała z tęsknoty za kimś, kto by jej współczuł, kto by o wszystkim wiedział, kto by wysłuchał, to nie zamierzała o tym rozmawiać. Z nikim. Nigdy.

 

Okej, odwołuję. Poprzedni rozdział nie był zapchajdziurą, TO była zapchajdziura. W ogóle nie miałam pojęcia co napisać, daję słowo; jak kiedyś dorwę tę moją wenę to skopię ją równo. Mam nadzieję, że jednak nie dbierzecie tego tak źle, poza tym następny rozdział powiniem być lepszy. Taa, właśnie: powinien, bo jak będzie to nie wiem. No ale nie będę się już żalić. Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
EDIT. No proooszę, komentujcie, to rozdział będzie szybciej ;)