Rozdział VIII

"Cierpienie przeobraża człowieka"

Przybywałeś zawsze nocą, jak koszmarny sen. Przychodziłeś by sprawdzić czy oddycham, by móc służyć Ci uniżenie gdy się obudzę. Przybywałeś bo wiedziałeś, że się Ciebie boję. Oczy miałeś zawsze zimne i zasnute mgłą pożądania. Zwierzęcy instynkt przesłaniał jednak całe Twoje człowieczeństwo. Drapieżnik w Tobie czatował i czekał na ofiary ukryty pod maską. Wiedziałam o tym, choć nigdy nie przyjrzałam się z bliska twojej twarzy. Zawsze ją ukrywałeś niczym zbrodniarz, który tylko czeka na wyjazd właścicieli domu by móc ukraść wszystkie skarby. Moje też zabrałeś, jeden po drugim.

***

Lily śni. Wie o tym, ale nie potrafi się wyrwać choć chce. Bo doskonale zna ten sen. Niemal na pamięć, i wie co zaraz się stanie.

A jednak udaje mu się ja zaskoczyć. Zawsze tak jest; może spodziewać się ataku, ale nie ma pojęcia z której strony przyjdzie. Tym razem jest jednak trochę inaczej, on nie atakuje znienacka, powoli podchodzi bliżej, napawając się jej strachem. Bo Lily się boi. Każdej nocy demony wychodzą ze ścian i pakują jej się do głowy. Ich dotyk jest brutalny, okrutny. Zły. Zupełnie jak Jego dotyk.

Nóż świszczy przelatując obok jej głowy. Stara się nie ruszać i nie drażnić bestii, ale on nie czeka na jej reakcję. Nie czeka na nic. Potwór podchodzi bliżej, chwyta krzesło i kręci nim młynka nad głową. Z jego dłoni wylatuje kolejny nóż, mijając jej głowę o milimetry. Jest coraz bliżej, coraz bliżej, Lily wstrzymuje oddech...

Gdzieś daleko trzasnęły drzwi od przedziału. Lily usiadła nagle, wciągając gwałtownie powietrze. Rozejrzała się w popłochu, napotykając zaniepokojone spojrzenia koleżanek.

 - Wszystko w porządku, Lil? - Głos Dorcas był suchy; doskonale wiedziała jaka będzie odpowiedź.

 - Tak, w porządku.

Emma spojrzała na Lily badawczo, więc dziewczyna spróbowała przybrać trochę mniej przerażoną minę. Po zadowolonym spojrzeniu Emmeliny, poznała, że jej się to udało. Odwzajemniła spojrzenie, przy okazji zauważając coś jeszcze; obie dziewczyny miały już wyciągnięte szaty i wyglądało na to, że były teraz rozdarte między zamartwianiem się o nią, a zajęciem łazienki, zanim zrobi to ktoś inny.

 - No już, idźcie. - Wskazała dłonią na drzwi.

 - Nie pójdziesz z nami?

Potrząsnęła głową i wpatrzyła w okno, dając znak, że to koniec rozmowy. Kiedy drzwi się zamknęły, a zasłona opadła, pozwoliła sobie na pokazanie ulgi jaka ją ogarnęła. Powinna wiedzieć, ze potwora już nie ma. Odszedł razem z jej ojcem.

***

Powiedzieć że się bała to za mało. Brooklynn była, ni mniej, ni więcej, przerażona. Aż dygotała, mimo że prawie wszyscy wokół niej marudzili na niespotykaną w Szkocji duchotę. Ale na razie nie stało się nic okropnego. Nikt jej nie wyzywał, nie przewrócił, ani nawet nie popchnął; wyglądało na to, że gang Pottera zrezygnował ze swojej stałej rozrywki na rzecz innej, może zabawniejszej niż ciągłe jej poniżanie. Nie żeby narzekała; było całkiem miło rozpocząć nowy rok bez konieczności robienie z siebie widowiska, nawet jeśli wiedziała, że się nie wymiga. Ci chłopcy mieli najwyraźniej jakiś radar, namierzający ofiary losu takie jak ona. I nigdy, nigdy nie przepuścili żadnej okazji. Pomyślawszy to przyspieszyła kroku; może zdoła się jeszcze przejechać powozem przed kolejnym „przyjacielskim spotkaniem”.

***

Lily była jak w transie. Z tak samo obojętna miną przebierała się w szatę, wychodziła z pociągu i szła razem z koleżankami do powozu. Nie zwracała uwagi na zaczepki, udawała że nie słyszy rozmów, zignorowała pytania Dorcas i Emmy, czy aby na pewno wszystko z nią w porządku. Sama do końca nie wiedziała. Ale kiedy tak to wszystko robiła, ciągle wracała do niej myśl, że coś jest nie tak. I wcale nie chodziło tu o jej sen; coś było inaczej niż zazwyczaj jednak nie umiała do końca powiedzieć co. Przez całą jazdę do zamku, czuła że umyka jej rzecz zupełnie oczywista, której brak powinna była zauważyć od samego początku. A jednak nie zauważyła.

***

 - Posuń się.

 - Sam się posuń ty...

 - To nie fair, masz więcej miejsca niż ja!

Rudowłosa siedziała przy stole i z tępym spojrzeniem wpatrywała się w ścianę naprzeciw. Dzięki plakietce prefekta bardzo szybko znalazła miejsca dla całej ich trójki, więc toczone wszędzie rozmowy i kłótnie, zdawały się jej nie dotyczyć. Z drugiej strony, aż bała się pomyśleć co będzie kiedy do ich zbieraniny dołączą tegoroczni pierwszoklasiści. Wtedy na bank będzie musiała interweniować, a w tym momencie była w stanie tylko wzruszyć ramionami na widok braku miejsc i rozpłakać się, słysząc podniesione głosy. Pewnie jutro rano znienawidzi siebie za reakcję na głupie sny, które były niczym więcej jak tylko snami. Teraz jednak nie mogła się na to zdobyć; była zbyt odrętwiała.

 - Niech oni się pospieszą! Jestem głodna. - Usłyszała głos Emmy.

Ledwie dziewczyna to powiedziała, drzwi Wielkiej sali otworzyły się z rozmachem. Wszyscy obecni jak jeden mąż odwrócili się w tamtą stronę, ale zamiast szeregu przestraszonych jedenastolatków, zobaczyli tylko wielkiego jak drzewo mężczyznę z długą czarną brodą.

 - Hagridzie, czy coś się stało? - zapytał ze stoickim spokojem Dumbledore.

Olbrzym pobladł, co było widać zza burzy włosów zakrywających mu twarz.

 - Dzieciaki zniknęły!

Wybaczcie mi lekkie opóźnienie i brak komentarzy na waszych blogach, postaram się jutro nadrobić. I pamiętajcie, komentarze karmią wena.
Pozdrawiam!