Rozdział III

"Nie ma rzeczy bardziej nieprawdopodobnej od rzeczywistości"

          Ciemność.

          Mały pokój z szarymi ścianami. Drzwi starej szafy w rogu otwierające się, cicho skrzypiąc, mętne światło latarni wpada przez okno. I On. Mała dziewczynka śledzi swoimi wielkimi, zielonymi oczami każdy jego ruch. Mimowolnie czuje, jak jej ciało się napina, jak przygotowuje się na to, co za chwile nadejdzie. Nienawidzi tych chwil. Nienawidzi swojej bezradności, nienawidzi być ofiarą. A już najbardziej nie znosi błagać. Więc kiedy zimne, kościste palce przesuwają się po jej twarzy, kiedy dotyka ją w tak nierodzicielski sposób, nie prosi Go o nic. I po chwili już tego żałuje. Ten moment zawsze jest najgorszy. Chwili, w której kumuluje się w niej cały wstyd i upokorzenie. Wszystkie uczucia kotłują się w jej głowie, tylko podczas tego krótkiego momentu, gdy On zdziera z niej piżamę, a później czuje na sobie, w sobie ten dotyk. Bo wtedy nie może już nic zrobić. Przegrywa. Znowu.

          Czasem ma wrażenie, że jej życie składa się wyłącznie z tych krótkich, prywatnych wojen, prowadzonych przez ich dwójkę. Chwilami wydaje jej się to bardziej wiążące niż wieczysta przysięga. Oszustwa, matactwa, kłamanie w żywe oczy. To wszystko po to, żeby poczuć tę więź z nim. Poczuć, że może jednak jest coś warta. Aby poczuć to wszystko i po raz kolejny zostać zdegradowaną do niepotrzebnej drobinki popiołu na jego marynarce. Przez kolejną przegraną. I gdy tak leży, wstrzymując oddech, odliczając sekundy do końca i łudząc się, że właśnie ta będzie już ostatnia, On porusza się na niej. A Lily leży, powstrzymuje łzy i zaciska zęby z całych sił. Ale nim to wszystko się skończy, musi przetrwać jeszcze coś.

          – Nie powiesz matce! Nie powiesz nikomu, rozumiesz?! – Jego szept zdaje się przeszywać każdą komórkę jej ciała, przechodzić przez nerwy, zmuszając ją do bezwolnego kiwnięcia głową.
          – Dobrze. Bo jeśli nie... To i tak nikt ci nie uwierzy. Jesteś nikim. Pamiętaj.

          Potakuje. Widzi zadowolenie w jego oczach. Zarówno ona, jak i On wiedzą, że to prawda. Więc mężczyzna wychodzi. Lecz zanim zdąży to zrobić, Lily łapie jeszcze spojrzenie zimnych, szarych, obojętnych oczu. Oczu swojej matki.

 

          Lily usiadła, gwałtownie wciągając powietrze. Ten sen... Od dawna nie śniła o Nim. Zniknął. Odszedł. Miało być tak, jakby nigdy nie istniał. Tylko... Skoro tak było, to dlaczego serce waliło jej w piersi jak oszalałe? Czemu drżała na sam dźwięk Jego imienia? Czemu, och, czemu nadal miał nad nią taką władzę? „Ci których kochamy, nie umierają, bo miłość jest nieśmiertelna”, przypomniała sobie. Ten, kto to napisał, naprawdę nie znał się na rzeczy, przecież strach i nienawiść są równie nieśmiertelne jak miłość. Prawdopodobnie nikt nie wiedział o tym tak dobrze jak ona. Najlepszym dowodem było to, jak na nią wpływał. Nawet teraz, nawet zza grobu.

          Nie poszła na pogrzeb Ojca. Była wtedy w szoku, nie wiedząc co robić, otoczona wianuszkiem ludzi składającymi sztuczne kondolencje. Na dodatek wielkimi krokami zbliżały się egzaminy. Nie najlepszy moment na pogrążanie się w rozpaczy. Nie płakała jednak po Ojcu. Nie, wtedy już nienawidziła Ojca. Nienawidziła z całego serca, i cieszyła się z tego,że umarł. Nie płakała więc po Nim, płakała przez niego. Ale teraz, o kilka miesięcy starsza i o wiele, wiele szczęśliwsza (nawet jeśli nie do końca szczęśliwa) żałowała[Aranel 1] , że nie poszła na ten pogrzeb.

          Dlatego że nadal Go widywała. W supermarkecie, przy furtce jej dawnej szkoły, dokąd czasem chodziła, czy w restauracji, gdzie można smacznie i tanio zjeść. Kątem oka dostrzegając błysk złotych włosów, przenikliwe spojrzenie zielonych oczu i rekini uśmiech, stawała jak wryta, a potem z drżącymi dłońmi i łopoczącym sercem przypominała sobie, że On nie żyje, że to przecież nie może być On. Mimo to zawsze zmuszała się, żeby podejść bliżej i upewnić się, że nie prześladuje jej jego duch. Z bliska ci wszyscy mężczyźni byli czasem podobni do jej Ojca, ale nigdy nie tak przystojni. Nigdy tak przerażający. Częściej jednak wcale Go nie przypominali. Wtedy odwracała się i wracała do tego, co robiła wcześniej. Ale jej wargi były posiniałe, twarz blada, a końcówki palców nieprzyjemnie mrowiły z powodu nadmiaru adrenaliny. I zawsze, zawsze miała wtedy zepsuty cały dzień.

           Powinna była pójść na ten pogrzeb. Nie musiałaby płakać ani udawać rozpaczy, mogłaby najzwyczajniej w świecie roześmiać się gorzko podczas jednej z tych wzruszających mówek, albo splunąć na grób. Bo kogo by to obeszło? Jednak gdyby widziała, jak opuszczają trumnę, jak przysypują grób grubą warstwą ziemi, wtedy miałaby pewność. Wiedziałaby – w głębi duszy - że Ojciec odszedł na zawsze.

 

***

 

          Mieszkanie na Leighton Street pod wieloma względami było lepsze niż życie na Spinners End. Nie musiała na przykład kąpać się pod niepewnym strumieniem „ciepłej” wody, która w dobrych dniach bywała letnia, a w innych – lodowata. Nikt nie kazał chodzić jej trzy kilometry po zakupy, tylko po to, żeby na miejscu dowiedzieć się, że sklep jest nieczynny. A jej matka, dotychczas leżąca wiecznie na kanapie leniwie wpatrująca się w telewizor, od niechcenia przerzucająca kanały i od czasu do czasu zaglądająca do lodówki w poszukiwaniu jedzenia, niespodziewanie stała się pełna życia i radośniejsza. Teraz woda pod prysznicem była gorąca, supermarket znajdował się ledwie sto metrów dalej, a jej pokój był zdecydowanie większy. Miało to jednak swoje minusy. Jednym z nich, i dla niej najdotkliwszym, była świeżo odkryta obsesja Briana na punkcie szukania aspiryny w łazience, zawsze podczas jej kąpieli. Dziwnym trafem nigdy żadnej aspiryny nie było. Mimo to egzystencja całej rodziny znacznie się poprawiła. Nawet Petunia była trochę mniej marudna[Aranel 2] , nie powstrzymało jej to rzecz jasna od irytująco głośnego rozmawiania przez telefon, ale była zdecydowanie znośniejsza. Pokrzepiona tą myślą – i mnóstwem zimnej wody, która miała zmyć z niej resztki sennych koszmarów – weszła do kuchni. W drzwiach uderzył ją swąd przypalonego jedzenia, dochodzący z patelni, nad którą stała, o zgrozo! Petunia. Usiadła przy dużym, drewnianym stole, tuż obok matki i Briana, zezując niepewnie na siostrę.
            – Dzień dobry – przywitała się.

           Mężczyzna kiwnął jej głową, a mama posłała promienny uśmiech, patrząc na nią szklistymi oczami ze zbyt dużymi źrenicami. Zanotowała sobie w myślach żeby przeszukać kuferek kobiety w poszukiwaniu xanax'u zanim wyjedzie do szkoły (co miało nastąpić dokładnie za dziewięć dni, tylko dziewięć, Lily, wytrzymasz).

            – Cześć, kochanie, Petunia robi naleśniki, masz ochotę?

            Lily pomyślała, że nie ma ochoty jeść, dotykać, ani znajdować się w odległości mniejszej niż metr od czegoś, co ugotowała jej siostra.
            – Nie, niech Tunia się nie kłopocze. Zjem płatki.

          Zajęła się poszukiwaniem płatków, całą siłę woli wkładając w ignorowanie złych spojrzeń posyłanych w jej stronę. W końcu, po pełnej napięcia minucie usiadła z powrotem przy stole, zalewając jedzenie mlekiem (na kolejny plus musiała zapisać Brian[Aranel 3] owi brak zepsutego jedzenia w lodówce) i skupiła się na jedzeniu. Nie mogła jednak podarować sobie ukradkowych spojrzeń w stronę dziewczyny balansującej między jedną a drugą patelnią. Kiedy jeden naleśnik zaczął się przypalać, zaczęła przypatrywać się otwarcie. I wtedy właśnie to zrobiła. Może gdyby nie ta czujna obserwacja, nic by się nie stało. Nie zauważyłaby, jak jedno naczynie niebezpiecznie się przechyla, znajdując się na prostej drodze do oparzenia aspirującej kucharki. Nie miałaby czasu na reakcję. I na pewno nie machnęłaby ręką, w jakimś odruchowym, niekontrolowanym ruchu, posyłając patelnię na drugi koniec pomieszczenia. Lily zdębiała. Przecież nie używała czarów. Nie miała nawet różdżki! Tylko że... Jak przez mgłę przypomniała sobie swoje próby czarowania w dzieciństwie. Wtedy nie potrzebowała różdżki, ani tym bardziej zaklęć. Czy za magię bezróżdżkową karano tak samo jak za tę z magicznymi rekwizytami? Nie miała pojęcia, w końcu nigdy czegoś takiego nie zrobiła.

           – Ty... Ty... Jak mogłaś!

          Petunii najwyraźniej trudno się było skupić na tyle, by wymyślić jakąś skuteczną inwektywę, a jej twarz z każdą chwilą czerwieniała coraz bardziej. Lily z lękiem spojrzała na siedzącego obok niej Briana, którego wzrok przeskakiwał to na nią, to na patelnię i wyraźnie próbującego zrozumieć, co tu się właściwie stało. Coraz bardziej zdenerwowana, przeniosła spojrzenie na matkę, tylko po to, by zostać obdarzoną kolejnym promiennym uśmiechem. Jej troskliwa część zaczęła się zastanawiać nad dziwnym zachowaniem matki, ale inna – znacznie większa, należy dodać – była zbyt zajęta panikowaniem by się tym przejmować. Użycie magii. Przez nieletniego i to przy mugolu. Nie zaliczyła jeszcze nawet głupich SUMów! I gdy miała już zacząć histeryzować, wydarzyło się kilka rzeczy naraz. Matka zaczęła wrzeszczeć jak gdyby jej życiowym celem stało się rozbicie wszystkich szklanych przedmiotów w najbliższej okolicy, Petunia najwyraźniej odzyskała język, bo na nowo rozpoczęła swój obraźliwy monolog, a na środku ich kuchni aportowała się ubrana w zielony płaszcz postać. Natomiast Brian wybrał sobie właśnie ten moment żeby zemdleć (mięczak, podsumował go cichy głosik w głowie Lily. Lily kazała cichemu głosikowi się zamknąć). To na czym to ona? Ach tak, no więc życie na Leighton Street miało zdecydowanie więcej minusów.

---

Rozdział z dedykacją dla Freyji, dzięki któej długaśnym komentarzom możecie oglądać ten rozdział już dziś. A, i pamiętajcie, zasada czterech komentarzy nadal obowiązuje. Więc do komentowania!

EDIT. Bardzo was proszę, jeśli nie chce wam się komentować, to chociaż zagłosujcie w ankiecie, was to nic nie kosztuje, a mi dużo daje!