Rozdział VI

"Czasem trzeba wybaczyć, choć przepraszam, było nieme"

 

 

 

Przed nią stał Severus Snape ze skruchą wypisaną na twarzy. Lily uniosła brwi i założyła ręce na piersi, opierając się pokusie rzucenia przyjacielowi na szyję.

 - Lily... - chłopak zająknął się.

Dziewczyna zaczęła przytupywać nogą, jawnie okazując irytację, choć jej serce zabiło szybciej; nadal go obchodziła, nie obraził się na nią.

 - Zachowałem się jak kretyn...

 - To ci nowość – wtrąciła złośliwie.

Wąskie usta chłopaka rozciągnęły się w niemal niewidocznym uśmiechu. Znał Lily nie od dziś i wiedział, że jej złośliwości to dobry znak. Chłodna obojętność w jej wykonaniu była o wiele gorsza. Z wściekłą Evans potrafił dać sobie radę, ale kiedy przestawała się odzywać – to dopiero był problem. A ona oczywiście wiedziała, że on wie. I kazała mu ciągnąć tę rozmowę, bo miała ochotę popatrzeć jak prosi o wybaczenie.

 - Ja... hm, chciałem cię, przep...porozmawiać... - urwał widząc, że dziewczyna unosi rękę.
 - Przeprosić za to, że rzuciłeś we mnie eliksirem? No wiesz, tym wyżerającym skórę do kości? A może porozmawiać o tym, jak nazwałeś mnie zdrajczynią? - zatrzepotała rzęsami.

Severus drgnął, jakby go uderzyła, co wywołało w niej nagłe wyrzuty sumienia. Zawsze pocieszali siebie nawzajem, nie chciała go teraz dobijać. I nie ważne, że to wszystko była prawda.

 - Co powiesz na nierozmawianie? - Dziewczyna weszła do pociągu i szybkim krokiem zaczęła przemierzać korytarz. - Uwierz mi, nierozmawianie jest świetnym wyjściem z wielu sytuacji. No i nie chcemy przecież, żebyś stracił swoją łatkę podłego drania co? - spytała z pokrętnym uśmieszkiem.

Chłopak przewrócił oczami, ale Lily zauważyła igrający na jego wargach uśmiech. Nagle zatrzymała się przed jednym z przedziałów i stanęła przodem do przyjaciela. Na jej twarz wstąpiła powaga, a na jego ramieniu wylądowała smukła dłoń dziewczyny.

 - Ale pamiętaj, teraz jestem prefektem. Czyli koniec z pokątnym warzeniem eliksirów, masz przestrzegać zasad! - upomniała go surowo.

Severus wyglądał jakby nagle ktoś mu powiedział, że Boże Narodzenie zostało odwołane. Albo – jako że jej przyjaciel nie znosił „tego całego pretensjonalnego kiczu” - nadeszły wcześniej. Lily mrugnęła do niego i - by miał pewność, że żartuje, powiedział:

 - Mam cię! - po czym teatralnie machając końcówkami palców, zatrzasnęła za sobą drzwi od przedziału.

***

Lekko zmieszany przemierzał korytarz, w poszukiwaniu przedziału prefektów. Jego przyjaciele nic nie powiedzieli na widok odznaki; mało tego, wyglądało nawet, że się ucieszyli. Jak to James mówił – zawsze dobrze jest mieć wtyki. Kiedy opuszczał przedział, miny im trochę zrzedły, ale starali się nie tracić swojego animuszu. Tak więc teraz Remus, obarczony brzemieniem plakietki i wielkiego poczucia winy, szedł, szukając miejsca zebrania. Naprawdę nie wiedział co Dumbledore chciał osiągnąć, powierzając mu te funkcję. Miał nadzieję zyskać choć śladową kontrolę nad huncwotami? Ci nawet pod stałym nadzorem wszystkich aurorów z ministerstwa znaleźliby sposób by się wymknąć i dyrektor na pewno świetnie to wiedział. Chciał wzbudzić w nim poczucie winy? Było już za późno; jego sumienie wrzało z każdym rzuconym przez przyjaciół zaklęciem, ale – bądźmy szczerzy – co mógł zrobić? Kazać im przestać? I tak by nie posłuchali. Odjąć punkty? I tak by tego nie zrobił. A oni o tym wiedzieli. Nagle jego oczom ukazała się burza rudozłotych loków, a potem łups! Leżał już na ziemi.

 - Przepraszam – powiedział do dziewczyny, podnosząc się z ziemi.

Już tak miał. Nauczył się przepraszać, nawet jeśli nie był niczemu winny, dokładnie tak jak teraz. Rudowłosa rzuciła mu nieodgadnione spojrzenie zielonych oczu, i wtedy Remus ją rozpoznał; to była ta znajoma Smarke... znaczy Sverusa, poprawił się szybko w myślach.

 - Nie zauważyłam cię – wyjaśniła cichym, melodyjnym głosem. Nie były to przeprosiny.
 - Jestem Remus. - wyciągnął rękę na powitanie. - A ty... Lily, tak?

Znowu wbiła w niego to swoje świdrujące spojrzenie, które wydawało się być tym razem rozbawione.

 - Wiem kim jesteś. I wiem po co przyszedłeś. - wskazała dłonią najpierw na jego odznakę, a później na swoją. - Wejdziemy?

Machinalnie pokiwał głową, starając się otwarcie na nią nie gapić. Nie żeby był próżny, ale zazwyczaj dziewczyny widząc go, kojarzyły też jego przyjaciół, co powodowało niezliczone rumieńce i jąkania. Lily Evans – bo właśnie uświadomił sobie, jak dziewczyna się nazywa - zdawała się być niemal tak samo pewna siebie jak James czy Syriusz. Więc jakim cudem nikt jeszcze na nią nie zwrócił uwagi?

***

Lily opadła na krzesło obok szóstorocznego prefekta krukonów i odetchnęła głęboko. Może nieco zbyt głośno. Zignorowała kilka zdziwionych spojrzeń pod swoim adresem, starając się uspokoić swoje serce. Właśnie rozmawiała z Remusem Lupinem i – o dziwo – nie zrobiła z siebie takiej kretynki jak zazwyczaj kiedy rozmawiała... no cóż, z kimkolwiek. Jasne, nie powiedziała za dużo, ale jej zmysł biernego obserwatora nie dał o sobie znać tak dotkliwie jak zazwyczaj. Choć oczywiście mogło być lepiej. Ale on był popularny. Przyjaźnił się Potterem i Blackiem, to że się w ogóle do niej odezwał było cudem samym w sobie. No, chyba, że koledzy nie zdążyli go jeszcze zarazić swoim egocentryzmem, lub Lupin wykazywał jakiś rodzaj zadziwiająco wytrzymałych przeciwciał. Tak, czy tak, na swoje usprawiedliwienie miała szok. Poza tym, kiedy człowiek spodziewa się, że lada chwila, oberwie czymś w twarz, to nie w głowie mu gadki-szmatki o pogodzie. Czy on naprawdę nie zdawał sobie sprawy z czyją przyjaciółką rozmawia? Miała pełne prawo go nienawidzić, a on się do niej uśmiecha! Takim oto sposobem – ukryta za maską obojętności – kontemplowała osobę Remusa Lupina, nie zauważając, że właśnie się do niej zbliża. I uśmiecha się. I siada obok niej. A ona miała nadzieję na spokojnie spędzoną godzinę. Och, szlag by to.

***

 - Ale chyba nie myślicie, że Lunio będzie próbował nas powstrzymywać? - zapytał Peter cichym głosikiem.

Coś w wyrazie jego twarzy mówiło James'owi, że chłopak ma nadzieję, iż tak właśnie będzie. Z jakiegoś powodu strasznie go to wkurzyło.

 - Wyluzuj Glizdek, Remus to huncwot z krwi i kości. Nie da się przekonać byle plakietką – stwierdził Syriusz przyglądając się przechodzącej korytarzem grupce dziewczyn.

Rogacz pokiwał głową na znak zgody, nie przestając bawić się różdżką. Coraz lepiej rozumiał Łapę i jego irytację. Pociąg ledwie ruszył, a on już miał ochotę coś zaplanować. Jednak bez Lunatyka w roli stratega, szło im wyjątkowo opornie. Zerknął na twarze przyjaciół; bezbrzeżnie znużone, prawdopodobnie były kopią jego miny. Trzeba wziąć sprawy w swoje ręce, zadecydował.

 - Dobra, mam pomysł.

***

 - Więc pamiętajcie: włóczenie się po zamku w nocy, minus dwadzieścia punktów, obrażanie prefekta minus dziesięć, przyłapanie na przenoszeniu przez korytarz zakazanych przedmiotów minus piętnaście punktów... - głos Amosa Diggory'ego niósł się po przedziale, a Lily umierała z nudów.

Z każdą sekundą była coraz bardziej przekonana, że zrobienie awantury u Dumbledore'a i w konsekwencji miesięczny szlaban, to wręcz wspaniała alternatywa dla niesamowicie nudnych spotkań prefektów. Nawet jeśli prowadził jej Amos Diggory, który mimo wielkiej urody, nie miał za grosz osobowości. No bo naprawdę, kto normalny odczytywałby liczącą ponad dwieście punktów listę zakazanych przedmiotów? I to trzy razy, żeby „zapadło wam w pamięć”. Lily naprawdę miała dość. Jak na razie, jej prefektura przebiegała dokładnie tak, jak to sobie wyobraziła: irytująco i bez wyrazu. Jedynym zaskoczeniem, była cisza ze strony krzesła po jej prawej gdzie siedział Lupin. Nie rozmawiał, nie żartował, nie śmiał się. Aż zaczęła się zastanawiać, czy czasem źle go nie oceniła. Zazwyczaj po prostu omijała tę rozgadaną grupkę wzrokiem, wszystkich pakując do jednego worka. Błąd, Lily. Tak, to trzeba zdecydowanie naprawić. Ale może nie teraz, pomyślała widząc nienaturalnie uprzejmy uśmiech, wykwitający na twarzy Remusa. Taa, później, obiecała sobie, zdecydowanie później.

Mam nadzieję, że wybaczycie mi tą kolejną zapchajdziurę, która jednak musiała sie tu pojawić. Liczę na wybaczenie, ze względu na dość szybkie dodanie owego zapychacza.

Pozdawiam i tradycyjnie proszę o komentarze.