Rozdział IV

"Przeznaczenie jest pojęciem przerażającym. Nie chcę być skazana przez los. Chcę wybierać."

         

         

          Lily oparła się o zamknięte drzwi swojego pokoju. W sumie nie nie rozumiała dlaczego nadal się tym przejmowała. Przedstawiciel ministerstwa Rufus Scrimgeour był bardzo uprzejmy. Jak gdyby nigdy nic, podał eliksir uspokajający jej matce, po czym jednym ruchem ręki rzucił Obliviate na Briana. Teraz mężczyzna był przekonany, że został uderzony przez Petunię patelnią w głowę i zemdlał. Jak miałoby do tego dojść, Lily nie miała pojęcia, ale najwyraźniej chłopak jej matki, należał do tego samego gatunku ludzi co Tunia. Obydwoje potrafiliby spojrzeć na McGonagall zmieniającą się w kota i stwierdzić, że na pewno musiało im się coś przewidzieć. To wszystko bledło jednak w obliczu tego, co powiedział później, kiedy kuchnia już opustoszała. Scrimgeour, z trudem maskując irytację, wyjaśnił jej, że jeszcze jedna tego typu „sztuczka”, grozi wydaleniem ze szkoły. Patrząc na pełne urazy spojrzenie,jakim ją taksował, Lily poznała, że prawdopodobnie był tylko trybikiem w wielkiej machinie ministerstwa (i, prawdę mówiąc, tylko to powstrzymało ją od złośliwego komentarza, nie chciała biedakowi jeszcze dokładać). No bo kogo innego wysyłaliby, żeby uspokoił jakąś rozhisteryzowaną mugolską rodzinę? A jego wzrok zdawał się ją o to obwiniać i może rzeczywiście miał rację, myślała, rzucając się na idealnie zaścielone łóżko. Tak w bardzo małym stopniu. No bo, to jej magia zareagowała, a oni nie mogli jej za to winić. Prawda? Jednak ten irytujący głosik w jej głowie, mówił jej, że wcale nie miała racji. I po raz kolejny wróciły do niej słowa Ojca. W magicznym świecie, nie ważne jak bardzo różniłby się od tego, w którym się wychowała, też nie miała nic do powiedzenia. Była nikim. Dziwnym trafem, ponowne uświadomienie sobie tego faktu, było jeszcze bardziej bolesne. I wtedy, nie zważając na płynące jej po policzkach łzy, zasnęła.

***

          Petunia Evans z furią wciskała kolejne liczby na staroświeckim aparacie w kuchni. Ona znowu to zrobiła! Naprawdę za grosz przyzwoitości. Po raz kolejny nie mogła się powstrzymać, żeby nie pokazać, że jest lepsza, a ta jej „magia” sprawia, że jest kimś niezwykłym. A ona jak zwykle nie mogła nic poradzić na swoją zazdrość. Bo kto by nie zazdrościł? Lily była piękna. Lily była mądra. Lily była inteligentna. Lily była ciepła. Lily była troskliwa. Lily była zabawna. Lily była empatyczna. Lily była pomysłowa. Lily była wesoła. Lily była magiczna. Lily. Lily. Lily. Co czujecie? Irytację? Mdłości? A może znużenie słodką i zbyt idealną Lily? Petunia czuła to wszystko naraz. Ale, skoro już jesteśmy w temacie, istniała też inna strona młodszej Evansówny. Ta jej część była mroczna, tak wyprana z uczuć, że aż niebezpieczna. Och tak, perfekcyjna pana Evans chowała pod przykrywką doskonałości naprawdę brzydki sekret. A Petunia doskonale znała wszystkie pikantne szczegóły. Czy było jej żal siostry? Niespecjalnie. Tak się kończy zbytnie zwracanie na siebie uwagi. Za to, co przed chwilą się stało, nie została jednak ukarana. A przecież to, co złego zrobimy, to do nas wróci, prawda? Już ona zamierzała o to zadbać.

***

          Sufit w jej pokoju był popękany. Wcześniej tego nie zaważyła, ale teraz, po dwugodzinnych oględzinach, nie wierzyła, że mogła to przegapić. Tak, pęknięcia zaczynały się tuż przy ścianie i ciągnęły się aż do drzwi, poprzez... Och, jakie to żałosne! Naprawdę leżała na łóżku o - spojrzała na zegarek stojący na etażerce – czwartej w nocy i gapiła się na sufit? I to wszystko przez jedno głupie użycie magii. Jednak to nie możliwość wyrzucenia z Hogwartu tak ją martwiła. W rzeczywistości,

powodem było to, że nawet nie planowała jej używać. To stało się zupełnie bez jej udziału, nie kontrolowała tego. A brak kontroli, przerażał Lily bardziej niż cokolwiek innego. Rozpoczęcie nauki w szkole Magii i Czarodziejstwa, miało być nową kartą w jej życiu. Oznaczał nową Lily Evans, a nowa ona, miała całkowitą kontrolę. Nad wszystkim. I nie miała zamiaru pozwolić by ktoś jej to odebrał. Okazało się, że nikt nie musiał. To ironia, jej własna magia obróciła się przeciwko niej. Lily zganiła się; nie powinna o tym myśleć, niedługo znowu znajdzie się w Hogwarcie, a życie wkroczy na właściwe tory i wszystko będzie w porządku, uspokoiła się. A tymczasem, musi coś zrobić, bo tej nocy już na pewno nie zaśnie. Świt zastał ją pochyloną nad książką i czytającą przedostatni rozdział podręcznika do transmutacji.

***

 - Chyba sobie żartujesz! Potrzebujemy tych pieniędzy, teraz! Nie możesz przegapić takiej okazji, do cholery!

- Skoro tak bardzo potrzebujemy pieniędzy to rusz się i znajdź pracę, ty...

          Później usłyszał już tylko głuchy dźwięk uderzenia, szybkie kroki i trzaśnięcie drzwiami do mieszkania. Severus zsunął się z łóżka, a potem ostrożnie, na wypadek gdyby to jednak jego ojciec został na w domu, otworzył drzwi. Widok, jaki powitał go na korytarzu był wstrząsający i okropny, ale wcale nie tak niespodziewany, jak można by pomyśleć. Dla innych ujrzenie rankiem w kuchni poobijanej, na wpół zemdlonej matki z krwawiącym nosem, byłoby szokiem. Dla niego to była norma. Ot, taki miły akcencik na dzień dobry. Jego ojciec nie zwykł okazywać litości, zwłaszcza kiedy ktoś go zdenerwował. Nienawidził swojego ojca. Teraz jednak fantazje na temat jego, mężczyzny i Cruciatusa musiały poczekać. Jego obowiązkiem było przecież, zająć się matką. Podszedł do magicznego kufra, w którym kobieta przechowywała lecznicze eliksiry. Biorąc od ręki różdżkę matki, poczuł nieprzyjemne mrowienie; winorośl i włos z ogona jednorożca, to zdecydowanie nie był jego typ. Mimo wszystko, bojąc się konsekwencji, które czekałyby go, gdyby użył swojej, wsadził końcówkę artefaktu do kufra, mrucząc „Accio”, a w jego ręce wylądowała szklana fiolka. Chłopka wlał do ust matki trochę eliksiru Wiggenowego, decydując się, że siniaki są zbyt małe, żeby marnować maści, zwłaszcza że po jego wyjeździe, prawdopodobnie będzie potrzebowała ich jeszcze bardziej. Przetransportował kobietę do salonu i położył na kanapie; nie chciał, żeby ojciec, wracając, natknął się na nią w łóżku. Severus westchnął, zauważając, że nadal trzyma pustą już fiolkę w ręce. To Lily wpadła na pomysł, żeby uwarzyć zapas leczniczych eliksirów i zabrać je do domu. Oczywiście, to było jeszcze kiedy ona ich potrzebowała, pomyślał z goryczą. Teraz mieszkała sobie w centrum Londynu w wygodnym mieszkaniu, zapominając powoli o przeszłości; o nim. O ile w szkole oddzielały ich domy i znajomi, o tyle na Spinners End - nieważne jak okropne przeżyli tu dzieciństwo – zawsze mieli siebie. Do czasu. I kiedy Severus niemal stracił nadzieję, w końcu już nic ich praktyczne nie łączyło, a przyjaźnie z dłuższym stażem rozpadały się z powodu różnych poglądów, Lily tu przyjechała. Jak gdyby nigdy nic weszła w jego życie, wywracając wszystko do góry nogami. Znowu. Powinien pamiętać, że o ile można wyciągnąć człowieka ze Spinners End, o tyle nie można wyciągnąć Spinners End z człowieka. Ale on o tym nie myślał, zbyt zajęty roztrząsaniem swojej głupoty z chwili, kiedy powiedział o parę słów za dużo. No bo kto by pomyślał, że tak się przejmie insynuacją, jakoby chciała go zostawić. Jego zarzuty zresztą też były irracjonalne, ale nie potrafił inaczej. Lily Evans była jego pierwszą przyjaciółką, a teraz się od niego oddalała. I najstraszniejsze w tym wszystkim było to, że nie mógł nic poradzić. A Severus Snape nienawidził bezczynności.

***

          Czas to dziwna rzecz. Kiedy chcemy żeby płynął jak najszybciej, wlecze się jakby specjalnie chciał zrobić nam na złość. Gdy zależy nam na tym, by zwolnił choć trochę, on pędzi jak na skrzydłach. Tak, czas to dziwna rzecz, ale czasami musimy po prostu zdać się na jego łaskę.

          Lily Evans nie mogła się doczekać wyjazdu do szkoły. Gdzieś w głębi duszy czuła, że to, iż tak bardzo nie może się doczekać opuszczenia rodzinnego domu nie brzmi najlepiej. Jednak jej to nie ruszało; chciała po prostu przejechać się ekspresem Londyn-Hogwart, najeść za wszystkie czasy na powitalnej uczcie, a potem rzucić beztrosko na łóżko w dormitorium i móc z czystym sumieniem stwierdzić, że jest w domu. Ku jej zdumieniu, w tym roku ostatnie dni lata minęły jej wyjątkowo szybko. W kalendarzyku, na którym zaznaczała dni do powrotu do szkoły, wkrótce zabrakło miejsca, bo oto nadeszła magiczna data: trzydziesty pierwszy sierpnia. Lily od rana chodziła jak w transie, sprawdzając co po chwila czy zapakowała wszystkie książki i czy jej plakietka prefekta aby na pewno leży na wierzchu. Musiałą przyznać, że ta cała prefektura na początku budziła w niej poważne wątpliwości. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi, a wątpiła by obarczenie jej tą rolą, przeszło bez echa. Ale cóż, stało się i nie mogła nic na to poradzić, nie miała bynajmniej zamiaru wparować do gabinetu Dumbledore'a i żądać odwołania jej ze stanowiska. Ponadto, perspektywa wlepienia kilku szlabanów Potterowi i jego zgrai wydawała jej się niezwykle kusząca; może w końcu przestaliby dręczyć jej przyjaciół? Lily była zdania, że temu chłopakowi przydałoby coś, co sprowadziłoby jego ego do w miarę normalnego poziomu. Zmarszczyła brwi nagle zirytowana; od kiedy to zaczęła tak obsesyjnie przejmować się Potterem? Dorzuciła kilka książek do kufra, dziękując w duchu swojej zapobiegliwości, która kazała jej spakowac szkolny mundurek wcześniej. A James Potter na dobre wyleciał jej z głowy. Ten rok był dla niej bardzo istotny. SUMy i szansa by się wykazać, zanim zacznie szkolić się na aurora. Kładąc się do łóżka obiecała sobie, że piąta klasa będzie przełomowa. Nawet nie miała pojęcia jak bardzo.

Rozdział króciutki, taka zapchajdziura, ale nie chciałam od razu przeskakiwać na King Cross, i oto efekt. Na pewno jest mnóstwo błędów bo nie sprawdzałam, ale naprawdę nie mam czasu. Tradycyjnie proszę o komentarze. Sami wiecie jak to motywuje. Pozdrawiam.