Rozdział V

"Najlepszym przyjacielem jest ten, kto nie pytając o powód smutku, potrafi sprawić, że znów wraca radość"

         

       

         

         Dorea Potter uwielbiała poranki. Te cudowne chwile sam na sam z mężem, kiedy nie musieli jeszcze wstawać, tylko mogli pozwolić sobie na spokojne leżenie w łóżku, podjadając śniadanie przyniesione do łóżka przez skrzaty. Oczywiście – dziś było nieco inaczej. Pierwszy września nadszedł niepokojąco szybko, a wraz z nim czas odjazdu chłopców do szkoły. Wiedziała, że będzie teraz skazana na kilkumiesięczną tęsknotę, nim nadejdzie Boże Narodzenie i wiedziała, że powinna korzystać z ostatnich wspólnych chwil przez wyjazdem. Ale z drugiej strony łóżko było takie wygodne, a dom taki cichy... Aż szkoda by było nie skorzystać. Jak można by się spodziewać, w chwili gdy to pomyślała...

 

***

         – Blaaaaaaack! – Ciszę przerwał donośny krzyk latorośli państwa Potterów.

         James, całkowicie ubrany, o nieludzkiej, jak dla niego, godzinie dziewiątej rano, stał przy swoim kufrze, rozrzucając pieczołowicie złożone przez matkę ubrania. James rzadko wpadał w panikę i teraz też było mu do niej daleko. Nie mógł jednak ukryć, że był trochę poddenerwowany. Gdzie była ich księga?!

         – Wołałeś mnie Rogasiu? – Czarnowłosa głowa przyjaciela pojawiła się w drzwiach.

           Z niewiadomych powodów Syriusz nadal paradował ubrany wyłącznie w bokserki i czarną, skórzaną kurtkę, która nosiła ślady długiego użytkowania – James wiedział, że była to jedyna rzecz, jakiej Łapa nie zamienił na inną, gdy tylko zrobiła się znoszona. Dewiza wyrzucania wszystkiego kiedy już się czymś znudził, zdawała się dotyczyć prawie wszystkiego w życiu jego przyjaciela - wyłączając Huncwotów oraz nieśmiertelną kurtkę oczywiście. Teraz jednak nie był w nastroju na kontemplowanie szczegółów stroju Syriusza i od razu przeszedł do rzeczy.

           – Księga zniknęła! – Okej, może był nieco bardziej niż trochę spanikowany.

           Jakiś niewielki ułamek jego mózgu, widząc minę Syriusza, miał ochotę zwinąć się ze śmiechu na podłodze, zrobić zdjęcie i rozwiesić na drzwiach wszystkich dormitoriów w Gryffindorze, ale w tej chwili zbyt zajęty był przeczesywaniem wzrokiem zawalonej ciuchami podłogi. Black, natomiast wahał się między zdziwieniem a zdenerwowaniem, przy czym jego przystojna zazwyczaj twarz zdawała się prezentować nieco gorzej niż zwykle. Kąciki ust Jamesa powędrowały lekko ku górze, dając wyraz jego złośliwej satysfakcji.

           – Pytałeś twojej matki?

           Spojrzał na przyjaciela zatroskany. Albo Syriuszowi odbiło, albo to on dostał czymś mocno w głowę. Pierwsza opcja, choć nie całkiem niespodziewana, była jednak dość niepokojąca. Druga też nie nastrajała go optymistycznie, w końcu to on zawsze był tym odrobinę bardziej odpowiedzialnym z ich dwójki. No, przynajmniej zazwyczaj.

           – Co ty, zaufaj czasem przyjacielowi. – Łapa wyszczerzył zęby. – My się naszukamy, a tu przecież wystarczy zwykłe „Accio”. A twoja mama to taka pomocna kobieta...

           James załapał w lot, po raz kolejny wychwalając ich wykształconą przez lata umiejętność komunikacji niewerbalnej. Syriusz natomiast, pełen zapału, wybiegł z pokoju drąc się wniebogłosy:

           – Ciociu!

           Chłopak wolał nie zastanawiać się, co jego matka pomyśli o stroju jego przyjaciela. Nie chciał przecież nabawić się nerwicy już pierwszego września. Będzie na to dość czasu w ciągu roku szkolnego; był dziwnie pewien, że Lunatyk nie podaruje im paru umoralniających pogadanek, niemal zawstydzających ilością patetycznych słów samego Dumbledore’a. Tymczasem zbliżający się coraz bardziej, pełen zdenerwowania głos Łapy poinformował go, że powinien przynajmniej postarać się upchnąć wszystkie rzeczy z powrotem do kufra.

           – No i wtedy powiedziałem mu: Jak mogłeś? Nie masz za grosz szacunku do pieniądza, a on powiedział...

           James przewrócił oczami, starając się zdusić narastający napad śmiechu. Naprawdę podziwiał Syriusza za to, że w sytuacji takiej jak ta potrafił zachować powagę.

           – No i widzisz, ciociu, zero poszanowania dla cudzej pracy, jak słowo daję... –Black pokręcił głową z mistrzowsko udawaną dezaprobatą, stając nagle w drzwiach.

           Rogacz zauważył jak kąciki usta Dorei zadrżały. Skupił się na utrzymaniu skruszonej miny, oddając przyjacielowi część zadania, polegającą na odwróceniu uwagi pani Potter.

           – I dlatego po prostu musisz pomóc nam znaleźć tę sakiewkę. - Oczy Łapy patrzyły wzrokiem zbitego psa.

           Sakiewka z pieniędzmi leżała oczywiście na biurku, zaraz za pokaźną kolekcją książek o quidditchu. Sam ją tam w końcu położył, ale pozostawianie matki w błogiej nieświadomości uważał niemal za swój obowiązek, zapewniający jej spokój, taki, jaki mogła mieć, mieszkając z nim pod jednym dachem. No i nie chciał narażać się na ochrzan. Dlatego teraz spokojnie patrzył jak matka przemierzyła pokój i z lekkim politowaniem na twarzy, sięga po jego zapas pieniędzy na ten rok.

           – O to chodziło? - zapytała, rozbawiona zezując na Syriusza.

           Jak na komendę skinęli głową. James pomyślał, że jego matka musiała być naprawdę zmęczona. Nigdy wcześniej nie dała się nabrać na takie sztuczki i chłopak miał niemal wrażenie, że zaraz roześmieje się, mówiąc, iż następnym razem powinni się bardziej postarać. Nic takiego się nie stało. Dorea zwyczajnie podała mu sakiewkę, a potem, nadal uśmiechając się lekko, wyszła z pokoju.

           – Masz różdżkę? – Dobiegło go z drugiego końca pokoju.
           – Wątpisz? – Wyciągnął rękę z artefaktem zabranym przed chwilą matce.

           Syriusz skinął głową z uznaniem. James, nie wahając się, wypowiedział formułę zaklęcia, a po chwili przez drzwi wleciała nieco zakurzona księga huncwotów. Chłopak z triumfalnym uśmiechem na ustach wrzucił ją do kufra i zatrzasnął wieko. Syriusz wyszczerzył zęby i ruszył do pokoju, zgarniając przy okazji spodnie. Potter odetchnął z ulgą; znowu wszystko się udało.
           – James!!! Gdzie jest moja różdżka?!

           Okej, może nie tak zupełnie wszystko.

 

 

***

 

           Jeszcze tylko dwadzieścia metrów. Oddychaj, Lily, oddychaj. Piętnaście. Nie patrz im w oczy. Dziesięć. Zaraz będzie po wszystkim. Dziewczyna miała wrażenie, że każda sekunda ciągnęła się godzinami, a każdy krok był tak ślamazarny, jakby coś ciągnęło ją ku dołowi i nie pozwalało się ruszać. Naprawdę nie znosiła tych chwil, kiedy zmuszona była prześlizgiwać pod pełnymi zdumienia (i pogardy, Lily, przecież to widzisz) spojrzeniami, zanim znów znajdzie się w świecie, w którym jest normalna. W którym wszyscy są tacy jak ona. Magiczni.

           Nigdy nie rozpędzała się przed wejściem za barierkę. Uważała to po prostu za głupie. Kto normalny biegłby na środku dworca, prosząc się o walnięcie w ścianę? Na pewno nie ona, nawet jeśli w jej normalność wpisywało się zamienianie mebli w zwierzęta i lewitowanie przedmiotów za pomocą różdżki. Także tym razem po prostu podeszła i, jakby nigdy nic, oparła się o barierkę. A kiedy otworzyła oczy i zobaczyła tą wielką, dymiąca lokomotywę, poczuła ulgę. To było trochę jak pierwszy haust powietrza po długim przebywaniu pod wodą. Życie znowu wracało na właściwe tory. A ona wracała do domu. I kiedy już miała wsiąść do pociągu, z zamiarem poszukania przyjaciółek...

 

***

 

 

           – Nuuudzę się! – Syriusz wydął wargi jak małe dziecko.

           James, który słyszał dziś to zdanie już dwudziesty raz (niezły wynik, biorąc pod uwagę, że nie było nawet jedenastej) miał ochotę przywalić głową o ścianę. On wyjątkowo nie miał ochoty na robienie kawałów – mogła mieć z tym coś wspólnego reprymenda, jaką dostał rano od matki – ale zapał Łapy zaczynał powoli mu się udzielać. Nocne latanie nad doliną Godryka nie mogło dostarczyć mu tylu wrażeń, co stare dobre psikusy z przyjaciółmi. Zanim jednak miał okazję coś powiedzieć, odezwał się Black.

           – No proszę, witaj rozrywko! – Syriusz z triumfalną miną wskazując na coś za plecami Rogacza.

           Łapa zignorował jęk Remusa szczerząc zęby w nieco zbyt szerokim, by mógł uchodzić za normalny, uśmiechu. James odwrócił się i wtedy ją zobaczył. Zlustrował dziewczynę wzrokiem -  ruda, całkiem ładna, ale mogłaby się nieco opalić. Nie mógł nie zauważyć łakomych spojrzeń posyłanych jej przez osobników płci męskiej z całego peronu, ona jednak zdawała się być zupełnie tego nieświadoma. Nadal spokojnie rozmawiała sobie ze stojącym obok chłopakiem. Chłopakiem, którym był – o zgrozo! – Smarkerus. Syriusz najwidoczniej też zdążył zauważyć niecodzienne towarzystwo ślizgona, bo ruszył w kierunku pary.

           – Nie! - zatrzymało go wyciągnięte ramię Lupina. - Nie moglibyście choć raz pozwolić mu zacząć roku w spokoju?

           Szatyn zaakcentował dwa ostatnie słowa.

           – Och, daj spokój, Luniu – James odwrócił wzrok od dziewczyny, zdążył więc zobaczyć, jak jego przyjaciel wznosi oczy do nieba, zwracając się do Remusa. - Powinien się cieszyć z takiego wspaniałego, inteligentnego...
           – Skromnego – wtrącił James z huncwockim uśmiechem.
           – Wspaniałomyślnego – kontynuował Black.
           – Skończyliście?
           – Prawie. Dodajmy do tego jeszcze przystojnego towarzystwa jak nasze. Poza tym, ktoś musi uratować tę biedną dziewczynę.

           Teraz z kolei Remus przewrócił oczami. On już dobrze wiedział c o Łapa miał na myśli. I że na pewno nie chodziło tu o ratowanie.

           – Ach, mój drogi, wydaje mi się, że nie doceniasz naszego drogiego Smarkerusa. Ta dziewczyna mogła się tam znaleźć z wielu powodów – James uśmiechnął się na widok ich niedowierzających min i zaczął wyliczać. – Przegrała zakład, ulitowała się...

           Cała trójka wybuchnęła śmiechem, choć w głosie Lupina słychać było lekkie wyrzuty sumienia. James obiecał sobie porozmawiać z nim o tym później, ale jego uwagę szybko przykuło pogardliwe spojrzenie czarnych jak węgiel oczu. Uśmiechnął się kpiąco do Snape'a i poczuł jak ulatują z niego resztki litości dla chłopka. Syriusz miał rację; pora się zabawić.