Rozdział XII

          Alicja zamieszała jedzenie widelcem, ziewając znad swojego planu lekcji.

 - ...i wtedy ja też mu się przedstawiłam, a kiedy chciałam jeszcze coś zjeść, bo rozumiesz, byłam głodna, on zaczął coś opowiadać, przyznaję, nie słuchałam zbyt uważnie, ale gdybyś ty widziała jaki on miał uśmiech... No, a kiedy skończył, tak jakoś popatrzył i chyba oczekiwał po mnie jakiejś reakcji, więc zaczęłam się śmiać, ale zapomniałam, że nadal mam w buzi owsiankę i tak trochę się oplułam. Wyobraź sobie ten uroczy widok: ja, cała w ślinie i owsiance.

         Blondynka zachichotała w odpowiedzi na wywód Marlene. Odkąd przyszły na śniadanie, dobry kwadrans temu, buzia jej się nie zamykała, ale Parks nie przerywała, stęskniona za wesołą paplaniną przyjaciółki.

 - Do końca wakacji się do mnie nie odezwał. Chyba nie leżą mu dziewczyny z flegmą i resztkami jedzenia we włosach. - Dokończyła zupełnie nieprzejęta.

          Przez chwile jadły w milczeniu, dopóki Alicja nie przerwała ciszy:

- Myślisz że zaspali?

          Mówiła niefrasobliwym tonem, niepasującym do troskliwego spojrzenia jakim obrzuciła drzwi. McKinnon jęknęła, ostentacyjnie przewracając oczami.

- To duzi chłopcy, poradzą sobie. - Pokręciła się trochę na swoim miejscu, zanim wyciągnęła ręce nad głowę, błogo przymykając oczy. - Ale się najadłam.

         Parks skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na nią poirytowana brakiem reakcji.

 - Wyluzuj, Alicja. Nie jesteś ich matką - stwierdziła Marlene, wpychając sobie do ust kolejnego pączka. - No! Teraz możemy iść. Poczekam na nich w klasie.

        Biorąc jeszcze łyk soku dyniowego, wstała i chwyciła torbę. Pociągnęła przyjaciółkę za ramię, dokładnie w momencie, kiedy drzwi Wielkiej Sali się otwarły się z hukiem, a Huncwoci wpadli do środka, powodując niemałe zamieszanie. Uczniowie patrzyli na nich z jeszcze większą otwartością niż zazwyczaj, a kilka dziewczyn westchnęło z rozmarzeniem. Szatynka na chwilę zastygła w miejscu, by po chwili opaść z powrotem na siedzenie. Blondynka natomiast z uśmiechem satysfakcji przysunęła bliżej siebie talerz, spoglądając na zasapanego od biegu Petera, który właśnie siadał koło niej. Pozostali chłopacy klapnęli na ławkę naprzeciwko, poprawiając krzywo pozapinane koszule i zmierzwione po śnie włosy. Gdy już uznali, że wyglądają przyzwoicie, rzucili się na jedzenie z takim zapałem, że nikt nie śmiał im przerywać.

 - A więc – zaczęła blondynka, kiedy już wszyscy napchali na swoje talerze tyle jedzenia, ile się dało – dowiemy się dlaczego kazaliście czekać nam prawie godzinę?

         Marlene uniosła brwi brwi, wydęła usta i pokiwała głową, parodiując poważną minę koleżanki. Następnie zniknęła pod stołem, uciekając przed wymierzonym w nią przez Parks kawałkiem gofra.

 - Spóźniliśmy się, ponieważ ktoś... - Lupin urwał rzucając potępieńcze spojrzenie na zaśmiewającą się dwójkę przyjaciół. - Przestawił budzik o godzinę.

 - Przysięgamy że to nie my! - Wykrzyknęli bruneci, wyjątkowo pozbawieni diabolicznych uśmieszków, zapewne za sprawą wczesnej pobudki.

         Glizdogon z zapałem pokiwał głową, nie mogąc nic wykrztusić z pełnymi ustami.

 - McGonagall was szukała – powiedziała Alicja grzebiąc w torbie w poszukiwaniu rozpisek zajęć.

 - Kogo obchodzi McGonagall? Opowiedz im lepiej o tym co zrobiłam w wakacje – zaprotestowała McKinnon, wyłaniając się spod stołu.

         Parks przewróciła oczami, podając chłopakom zwitki pergaminu.

 - Nie będę im opowiadać ze szczegółami, jak to oplułaś owsianką największego przystojniaka w twoim hotelu. Zresztą wszyscy wiemy jak mało jesteś wybredna, więc twoje zdanie jeszcze o niczym nie świad...

 - Nie o tym – przerwała jej Marlene - Mówiłam o tym na Pokątnej. Poza tym, wcale nie oplułam jego owsianką, tylko... Zresztą nie ważne, sama opowiem. No więc...

       Ku uldze Alicji, właśnie wtedy zadzwonił dzwonek, wywołując salwy narzekań ze strony uczniów. Radość z uniknięcia kolejnego wykłady przyjaciółki zniknęła tak szybko jak się pojawiła, kiedy przypomniała sobie, że na pierwszej godzinie miała eliksiry. Bardzo niefortunnie, jako iż P, na które rzekomo zdała ten przedmiot w piątej klasie, nie odzwierciedlało jej prawdziwych umiejętności z tego zakresu. W zasadzie, ta dziedzina magii szła jej słabiej niż zadowalająco, ale, dzięki korepetycjom od Lupina, który dobrze zdawał sobie sprawę z jej ambicji zdobycia posady aurora, SUM'a zdała. Jakkolwiek pod koniec roku chłopak zastrzegł, że nie zamiaru więcej narażać swojego zdrowia psychicznego, ucząc ją ponownie. Perspektywa wkuwania wszystkich tych regułek siedząc samej w bibliotece, nie nastrajała zbyt optymistycznie, ale cóż zrobić? Tłumiąc westchnienie spojrzała wyczekująco na przyjaciół, którzy nadal nie ruszyli się z miejsca, porównując plany lekcji.

 - Trzy transmutacje w piątek! Czy oni oszaleli?! - Wściekał się Syriusz.

         Peter zachichotał złośliwie, mrucząc niby pod nosem, ale tak żeby inni słyszeli:

 - Jestem pewna, że profesor McGonagall będzie wniebowzięta.

        Słysząc to, wszyscy wybuchli śmiechem. Black jednak nie zareagował, nadal ze złością wpatrując się w kawałek pergaminu.

 - Tak, masz rację, Glizdek. Dwie godziny eliksirów z rana, powinny być zabronione – mruknął tylko. - Hej, z czego się tak śmiejecie?

       Nikt nie miał jednak zamiaru mu wyjaśniać, więc znów skupił się na niecierpiącej zwłoki czynności, jaką było narzekanie na wszystkich i na wszystko. Znając swój rozkład zajęć praktycznie na pamięć, Alicja wyciągnęła głowę, czytając Remusowi nad ramieniem.

 - Mugoloznawstwo, Opieka, Numerologia, Starożytne runy... - Zagwizdała z podziwem. - Nie za dużo?

         Przyciągnęło to uwagę James'a, który, unosząc brwi, uśmiechnął się złośliwie.

 - Co? Nie ma wróżbiarstwa? Dalej, Luniaczku, biegnij do McGonagall jeszcze zdąży ci dołożyć.

        Z trudem maskując uśmiech, Alicja przewróciła oczami. Potter w odpowiedzi tylko jeszcze bardziej wyszczerzył zęby.

 - Bardzo śmieszne – odparł Lupin, posyłając im poirytowane spojrzenie. - Lepiej się pospieszmy, bo McGonagall nas zabije. - Popędził ich.

        W końcu wstali i całą grupą skierowali się ku drzwiom, by na końcu korytarza rozdzielić się; Marlene i Huncwoci powędrowali ku sali do transmutacji, zaś blondynka samotnie ruszyła w stronę lochów. Ciągnąca się zwykle niemiłosiernie droga, tym razem minęła stanowczo za szybko, ale nie zbierała się w niej panika. Komu jak, komu, ale Parksów bynajmniej nie brakowało dystansu do siebie i nie przejmowała się zbytnio porażkami. Jak nie wyjdzie za pierwszym razem, to spróbujemy znowu, świat się przecież nie zawali. Problem leżał w tym, że OWUTEM'ów dwa razy zdawać nie mogła, a to od nich wszystko zależało: jej przyszłość i kariera. Uśmiechnęła się jednak i odrzuciła włosy do tyłu, starając się uśmiechnąć. Nie może być aż tak źle.

***

          Ten dzień nie mógł być dobry. Wiedziała to od chwili, kiedy obudziły ją rano dzikie wrzaski Dorcas, która waliła w drzwi łazienki wrzeszcząc coś o idiotkach, śmiejących wpychać się przed kolejkę. Z kolei Emmelina wysypywała rzeczy z szafy, lamentując, że nie może znaleźć kolczyków, beztrosko bałaganiąc w całym pokoju. Potem, gdy tylko weszła na śniadanie, Severus jawnie zignorował jej „cześć”, wypowiedziane z radością o jaką sama by siebie nie podejrzewała. Tak ją to zaskoczyło, że stanęła jak wryta i pewnie stałaby nadal, gdyby jakiś siódmoklasista jej nie popchnął, zmuszając do ruszenia się z miejsca. Tak więc usiadła, nie patrząc nawet na stół nałożyła sobie na talerz jedzenie i spróbowała przyciągnąć jego spojrzenie. Chłopak jednak uparcie wlepiał wzrok w książkę, przyczyniając się do pogorszenia jej i tak podłego już nastroju. Jakby tego było mało, pierwsze dwie lekcje spędzili na ćwiczeniu transmutacji łącznej; działu którego Lily ni w ząb nie rozumiała. Profesor McGonagall była dobrą, choć surową nauczycielką, ale dla niej trochę za szybką. Energiczna i wymagająca, na każdym innym przedmiocie byłaby darem z niebios, ale pech chciał, że rudowłosa i transmutacja nie przypadły sobie do gustu. Nawet spędzając każda wolną chwilę w bibliotece nie dała rady zdać tego przedmiotu na wyżej niż P. Tłumaczyła sobie, że nie każdy może być z tego geniuszem jak Dorcas albo James Potter – transmutujący cymbał, jednak porażki zawsze były dla niej dotkliwe. Kiedy w końcu po dwóch godzinach zabrzmiał upragniony dzwonek, pierwsza wstała i, wymijając innych uczniów, pędem ruszyła w stronę drzwi. Była już w połowie drogi do klasy Obrony, gdy uświadomiła sobie, że zostawiła podręcznik do OPCM'u w dormitorium, kiedy rano szukała pergaminu. Przeklinając własną głupotę, pobiegła do wieży gdzie po kilku minutach odnalazła zgubę i ruszyła w kierunku portretu Grubej Damy.

 - Nie mogę się doczekać Hogsmeade.

 - Jaka szkoda że to dopiero za trzy tygodnie.

          Przelotem usłyszała rozmowę trzech szóstoklasistów rozpartych na kanapach. Zatrzymała się na moment, z wrodzonego wścibstwa pragnąc podsłuchać o czym rozmawiają, ale okazało się, że nie mówili nic ciekawego. Poszła więc dalej, ale gdy mijała rozgadaną grupkę, zahaczyła stopą o dywan, przewracając się na podłogę. Torba upadła na podłogę koło niej, a książki, pióra i pergamin rozsypały się po podłodze. Zaklęła szpetnie, teraz to na pewno się spóźni. Ignorując ciche chichoty szóstorocznych, pozbierała wszystko i wstała, starając się ignorować uporczywy ból w nodze. Podpaść nowemu nauczycielowi pierwszego dnia. Cudownie, teraz to nawet huncwoci jej nie pobiją. Odsuwała właśnie portret kiedy mimowolnie zarejestrowała jeszcze urywek rozmowy:

 - Jeśli jesteś czystokrwisty to na pewno u Blight'a zapunktujesz.

 - Serio? Myślałem że gość jest spoko.

 - Może i tak, ale dość... konserwatywny. Zresztą ty przecież nie masz się o co martwić. Mugolaki to zupełnie inna historia.

***

         Tak, mugolaki to była zupełnie inna historia. Lily przekonała się o tym kiedy tylko przekroczyła próg klasy. Tertius Blight, nowy nauczyciel OPCM'u był wysokim, przystojnym blondynem, na oko tuż przed trzydziestką. Jego usta zdawały się na stałe zastygnąć w ironicznym grymasie, a oczy patrzyły na uczniów z drwiącym rozbawieniem. To, plus pokaz czarów jaki odstawił, posługując się niektórymi siódmoklasistami w postaci przeciwników, kazało jej. przypuszczać, że lekcje Obrony, będą w tym roku bardzo ciekawe. Była o tym praktycznie przekonana, dopóty, dopóki nie wprowadził swojego pierwszego „zarządzenia”. Profesor rzeczywiście okazał osobą bardzo konserwatywną, w jak najgorszym tego słowa znaczeniu. Nienawidził mugoli i wszystkiego co się z nimi wiązało, a więc ci z rodzin mugolskich nie mieli u niego łatwo. Czarodziejów półkrwi ledwo co tolerował, za to ci czystokrwiści mogli liczyć na specjalne jego względy; tym wszystkim dowodził, według Lily, że jego nazwisko jest zdecydowanie adekwatne do osobowości*. Posiadał wiedzę na temat rodziny i pochodzenia każdego ucznia i Evansówna, jako jedna z nielicznych „szlam” na piątym roku, czuła na sobie potępiające spojrzenie. Mimo że wcale się nie spóźniła, ani nie podpadła w żaden sposób, wyraźnie dawał jej do zrozumienia, że w jego klasie jest intruzem, który nie powinien mieć prawa przebywania w tak szanownym towarzystwie. Przez pierwsze pięć minut, usadził ich w określonym porządku: mugolaki przy ścianie, półkrwi na środku, a ci czystej krwi pod oknem. Kiedy tylko wszyscy się rozsiedli, Lily z przerażeniem spostrzegła, że oprócz niej tylko jeden krukon miał siedzieć pod ścianą. Zdenerwowana wyłamała sobie palce, z całych sił próbując przyoblec na twarz swój zwyczajowy ironiczny uśmiech. Zapowiadał się ciężki rok.

***

 - Nuda, nuda, nuda, nuda – zaśpiewała Alicja, rzucając ołówek na stolik w Pokoju Wspólnym.

         Dochodziła dziewiętnasta, a ona i Huncwoci uczyli się razem na fotelach najbliżej kominka. Choć może „uczyli się” nie jest najlepszym określeniem tego co robili, jako że tylko Remus i Alicja zadali sobie trud otworzenia podręczników. Pozostała trójka wylegiwała się na kanapach, odpoczywając po trzech godzinach przymusowych prac, zwanych roboczo szlabanami.

 - Jeśli nie będziesz się uczyć to Slughorn w życiu nie przepuści cię do siódmej klasy – zauważył Lupin, rzucając jej załamane spojrzenie. - Nie mówiąc już o OWUTEM'ach. I cała moja praca na nic.

 - Uhh! Uczę się i uczę już parę godzin, mam dość – oświadczyła wydymając usta jak mała dziewczynka. - Idź lepiej praw morały Marlene, ona to już zupełnie nic nie robi. Ja przynajmniej nie latam na randki już pierwszego dnia.

           W odpowiedzi tylko westchnął cierpiętniczo, jakby sprawiła mu niewyobrażalny zawód, i wyciągnął nowy arkusz pergaminu, na którym zaczął pisać wypracowanie na zielarstwo, pocierając oczy ze zmęczenia.

 - Nie za bardzo dajesz sobie w kość, Lunio? Wiesz, masz na to jeszcze cały wieczór – stwierdził Potter.

 - Za... dwie godziny mam obchód. - Wyjaśnił, zerknąwszy uprzednio na zegar. - A nie jestem nawet w połowie.

         W jego oczach pojawiła się panika i czym prędzej wrócił do pisania.

 - Nie mógłbyś poprosić drugiego prefekta żeby tym razem poszedł sam? - Nie odpuszczał James

 - Nie mogę opuścić swojego pierwszego patrolu, Rogaczu.

         Potter przewrócił oczami, z powrotem opadając na kanapę.

 - A właściwie kto jest drugim prefektem na naszym roku? - Zainteresował się Peter.

 - Lily Evans – odpowiedziała Alicja.

       Trójka huncwotów spojrzała po sobie skonsternowana.

 - Evans? Ta ruda? - Zapytał James.

 - Ruda, mała, wszystkowiedząca pieguska – potwierdził Syriusz. - Nie warta zachodu.

        Blondynka spojrzała na nich z dezaprobatą, natomiast Peter ze zdziwieniem

 - Eee... A która to?

       Wszyscy przewrócili oczami, powodując zażenowanie kolegi.

 

 - Oj, Glizdek, Glizdek, powiedz mi, jakim cudem ty przeszedłeś do tej piątej klasy? - Zadrwił Syriusz.

 

      Pettigrew zmieszał się jeszcze bardziej, więc Alicja natychmiast pospieszyła mu na pomoc.

 - O! Evans to tamta przy oknie.

       Cała trójka wlepiła wzrok we wskazane przez Parks miejsce. Na parapecie, na drugim końcu pomieszczenia, rzeczywiście siedziała Lily, z zapałem notując coś w podręczniku od eliksirów. Na jej widok Rogacz tak wysoko uniósł brwi, że prawie całkowicie zniknęły pod czupryną czarnych włosów, a Syriusz zagwizdał z uznaniem. Jedynie Glizdogon pozostał beznamiętny na postać dziewczyny i jego mina nie zmieniła się ani o jotę.

 - Trochę się zmieniła, co? - Zapytała złośliwie Alicja.

      Black pokiwał machinalnie głową, cały czas na patrząc na rudowłosą. James tylko wzruszył obojętnie ramionami. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, żeby zrozumieć, iż to była owa tajemnicza przyjaciółka Smarka z peronu. Owszem, może i wyładniała, ale jednak była tą Evans, wielbicielką ślizgonów. Dla niego nadal pozostawała nudną, bladą kujonką, o pełnym wyższości wyrazie twarzy. I nic nie mogło tej opinii zmienić. 

 

 

Blight - po angielsku to rzucacćurok, ale też niszczyć nadzieję, bardzo adekwatne do naszego profesora ;D

Okej, rozdział szybciej niż planowałam, jednak następne dwa tygodnie mam zawalone i na pewno nic nie wstawię, tak więc macie już teraz. Przepraszam jeśli nie poinformuję, ale nie bardzo mam czas. Tak tylko wyjaśniając: James nie poznał Lily na peronie, bo po prostu nigdy nie zwrócił na nią zbytniej uwagi. Owszem, wideział że na jego roku jest jakaś tam ruda Evans, ale ona jest tutaj taką mocno zamknieta w sobie postacią, nie nieśmiałą, ale zwyczajnie stroniącą od ludzi ze zwykłej niechęci. Z kolei Peter nie bardzo widzi cokolwiek poza swoimi przyjaciółmi. Syriusz jak to Syriusz - kojarzy wszystkie dziewczyny, musi, jeśli nie chce popełnić gafy i nagle zapomnieć imienia lubej na randce.

Pozdrawiam serdecznie.