Rozdział XI

 - Blake, Anette. - McGonagall wyczytała pierwsze nazwisko z listy.

           Z tłumu pierwszaków wyszła mała dziewczynka o jasnobrązowych kosmykach i dygocąc ze strachu usiadła na stołu, pozwalając by połatany materiał tiary zasłonił ją przed natarczywymi spojrzeniami.

 - Ravenclaw! - krzyknęła tiara, a dziecko na miękkich nogach wstało i opadło na miejsce przy stole krukonów.

 - Brown, Andrew. - Tym razem podszedł wysoki chłopiec z przydługimi czarnymi włosami i okularami na nosie, które niebezpiecznie przywodziły na myśl Pottera.

 - Gryffindor! - Jak na zawołanie ryknęła tiara, potwierdzając przypuszczenia Lily.

           Jeszcze tylko dać temu dziecku miotłę, kolegę, koniecznie bez instynktu samozachowawczego i za rok Huncwoci będą mieli konkurencję, uznała

 - Clarke, Sarah.

 - Hufflepuff!

           Ceremonia toczyła się dalej, wszyscy jakby ich ktoś zaczarował, patrzyli na nauczycielkę transmutacji i nikt nawet słowem nie wspominał o tym co przed chwilą się tu działo. Przynajmniej tak to wyglądało dla niewprawnego oka. Ktoś bardziej spostrzegawczy, zwróciłby uwagę na obłęd, czający się w oczach pozornie wlepionych w profesor McGonagall, co odważniejsi wymieniali ukradkowe szepty, a nie zabrakło i takich, którzy nie zerknęli, choćby przelotnie, na drzwi jakby wyczekując ponownego wejścia Huncwotów.

 - Ellison, Parker.

 - Ravenclaw!

          Nauczyciele wyglądali jednak na zdesperowanych by nic więcej nie zakłóciło uczty. Rzecz jasna nikt nie miał zamiaru się sprzeciwiać, zadowolili się więc ledwie słyszalnym mamrotaniem zamiast otwartej rozmowy, niewerbalnie postanawiając poczekać z plotkowaniem do nocy. I kiedy tak wszyscy rozmyślali nad występem jakim uraczyła ich słynna czwórka, tylko nieliczni zadali sobie trud dokładniejszego przeanalizowania, czy choćby wysłuchania, ostrzegawczych słów tiary. Tak oto Huncwoci odwrócili uwagę młodych Hogwartczyków od jednego z pierwszych sygnałów zbliżającego się niebezpieczeństwa. Lily zrozumiawszy, przynajmniej mniej więcej, o co chodzi w piosence, czym prędzej spojrzała na stół Slytherina. Może i było to nieco krzywdzące, tak od razu oskarżać o wszystko Węże, bądź ich rodziny,ale, podobnie jak kilkunastu innych uczniów (za mało by nauczyciele się przejęli, ale wystarczająco dużo, by przekonać ją że ma rację), nie mogła przegapić nie tak znowu ukradkowych uśmiechów, czy mocno niedyskretnych parsknięć, wymienianych uczniów domu Salazara. Mogła się założyć, że taki choćby Avery czy Rosier całkiem sporo o wszystkim wiedzą, lub przynajmniej podejrzewają. A to z kolei oznaczało... Przeniosła wzrok na wysokiego, czarnowłosego chłopaka, siedzącego najbliżej drzwi. O ile orientowała się w ślizgońskiej hierarchii (a dzięki Severusowi orientowała się dość dobrze), w Slytherinie Evan Rosier był nieco mroczniejszą wersją James'a Pottera. Tak więc łatwo dawało się wysnuć, że im siedzisz dalej od Evana, tym niższy szczebelek drabiny społecznej zajmujesz. To zresztą zabawne jak te dwa różne domy, potrafiły w takich rzeczach być zupełnie takie same. Jej przyjaciel, z uporem godnym lepszej sprawy, tkwił od dawna na końcu stołu, nie chcąc choćby zbliżyć się do środka, czyli najbliżej śmietanki towarzyskiej, zupełnie ignorując wszystkie szepty na swój temat. Twierdził bowiem, że o wiele bardziej zajmuje go problem coraz niższej prekfencji wśród sklątek tylnowybuchowych, za każdym razem zamykając tym sposobem dyskusję (nie, żeby go za to nie podziwiała; ona razem z przyjaciółkami siadała dokładnie pomiędzy środkiem, a końcem mebla, starając za wszelką cenę się nie wychylać, bo, pomimo wszystkich starań, nie mogła uodpornić się całkowicie na zdanie obcych) Z racji jego, hm, „trudnego” charakteru i „niewłaściwego” pochodzenia, nikt nie powierzyłby mu żadnych sekretów, wiedziała o tym. Miała tez jednak pewność, że kiedy coś bardzo go zainteresuje, nie ma siły, która powstrzymałaby go przed zgłębieniem sekretu. A jeśli mogła coś wydedukować z tego zwykle nieprzeniknionego, czarnego spojrzenia, które teraz dziwnie często wracało do Rosiera, to to, że ta sprawa pochłonęła go już całkowicie. Tak, to świetny powód żeby się pogodzić, bo przecież ciągle była na niego zła, pomyślała, po czym zalała ją nagła fala optymizmu. Pogodzi się z nim, razem pośledzą ślizgonów...Tiarze pewnie nie chodziło o nic groźnego, więc bez przeszkód dowiedzą się co knują Węże, pośmieją się razem, wszystko wróci do normy. Wyprostowała się na siedzeniu i, po raz pierwszy od dobrych kilku godzin, uśmiechnęła się, ignorując zdziwione spojrzenie Emmeliny. Przyciągnęła spojrzenie bruneta, który z wahaniem odwzajemnił uśmiech. Może ten rok da się jeszcze uratować?

***

 - Umbridge, Chlorissa.

 - Slytherin.

          Alicja powiodła wzrokiem po gryfonach zgromadzonych przy stole; uroczystość trwała już decydowanie za długo, a jeszcze nie podali nawet jedzenia. Zapowiadał się naprawdę nudny wieczór. No, przynajmniej dopóki nie zakradną się do dormitorium chłopaków. Do tego czasu, skazana była na apatyczne grzebanie widelcem w talerzu. Siedząca obok niej Marlene zdawała się nie mieć takich problemów, gawędziła właśnie z jakimś chłopakiem, który wpatrywał się w jej przyjaciółkę jakby nigdy nie widział nic piękniejszego. Co oczywiście mijało się z prawdą, gdyż nawet ona, traktująca McKinnon jak coś w rodzaju przyszywanej młodszej siostry, musiała przyznać że nie była żadną pięknością. Owszem, dziewczyna miała ładne oczy, niezłe włosy i gładką cerę, ale to plasowało ją tylko trochę powyżej przeciętnej. Prawdziwym atutem szatynki była jej osobowość; jako prawdopodobnie jedyna osoba na całym świecie, potrafiła usiąść Syriuszowi na kolanach i sprawić, że się przez to zarumieni. Była najbardziej szczerym, bezpośrednim i jowialnym człowiekiem jakiego Alicja znała, co sprawiało że chłopcy lecieli do niej jak muchy do miodu. Czasem jednak trochę ją to irytowało, zwłaszcza kiedy, tak jak teraz, potrzebowała z kimś porozmawiać, choćby tylko dla zabicia nudy. Westchnęła i jeszcze raz powiodła wzrokiem po zebranych, zatrzymując się na co ciekawszych widokach. Jedna z siódmoklasistek, do zeszłego roku ponura miłośniczka gry w gargułki, nieznana Parksównie z imienia, przefarbowała się na czarno, a jej szyję zdobił skórzany naszyjnik z kolcami. Boris Michalsky, z jej roku, dotychczas niedorobiony amator gry na skrzypcach najwyraźniej odkrył znaczenie słów „słońce” i „siłownia”, bo zmienił się prawie nie do poznania. Poczuła jak krew zaczyna szybciej krążyć, a jej ręka niemal odruchowo, kokieteryjnym gestem odrzuciła włosy na plecy. Ta uczta ma jeszcze szansę zmienić się w coś ciekawego uznała, i już miała odezwać się do chłopaka, kiedy jej uwagę przyciągnął nagły ruch, gdzieś po jej prawej. Zauważyła Dorcas Meadowes z tymi jej wyjątkowo mało gustownymi, platynowymi kudłami, obok niej siedziała Emmelina Vance, jedna z byłych Syriusza, a najbardziej z boku... Alicja otworzyła szerzej oczy. To była Lily Evans, ale w niczym nie przypominała tej Lily z zeszłego roku. Jej włosy, wcześniej krótkie kosmyki w odcieniu marchewki ściemniały do ślicznego rudobrązowego odcienia i sięgały jej teraz za ramiona, piegi jakimś cudem znikły, a tych parę na policzkach było ledwie widocznych. Również jej figura zrobiła się jakaś bardziej, hm... Dziewczęca? Szturchnęła Marlene w ramię i pokazała na dziewczynę. Szatynka posłała jej urażone spojrzenie, po czym wzruszyła ramionami i chciała powrócić do flirtowania, kiedy Alicja szturchnęła ja jeszcze raz, mocniej.

 - Co do...?!

 - Ćśś, patrz! - Szepnęła w odpowiedzi blondynka.

         McKinnon spojrzała... I natychmiast otworzyła usta ze zdziwienia. Evansówna zawsze była kwalifikowana do tych ładnych, acz zbyt dziecinnych dziewczyn, które rzadko kiedy pokazują się na imprezach czy meczach. W dodatku większość czasu spędzała w bibliotece, co dawało jej łatkę „kujonicy” przekreślając jakiekolwiek szanse na sukces na polu towarzyskim. Teraz jednak sprawa wyglądała inaczej, Alicja była pewna że Lily jest co najmniej tak samo ładna jak ona, jeśli nie bardziej. Z jednej strony, Evans robiła jej konkurencję, ale z drugiej... Poczuła jak usta rozciągają jej się w uśmiechu, z drugiej strony teraz nie będzie aż tak nudno. W gruncie rzeczy, mogło być całkiem ciekawie. Jakby postanawiając nagrodzić ją za tę myśl, na stole zmaterializowały się właśnie potrawy, a wszyscy zajęli się jedzeniem. Tak, będzie całkiem ciekawie.

***

          Albus Dumbledore z lekkim rozbawieniem, wymieszanym z odrobiną niepokoju patrzył na tłum zgromadzony przed jego biurkiem. Gabinet dyrektora, choć słusznej wielkości, z racji stopnia zagracenia rzadko miał okazję mieścić aż tyle osób naraz. W tej chwili znajdował się tu ich tuzin, czyli o jedenaście więcej niż zazwyczaj. Naturalnie, nie on był osobą zwołująca zebranie, ale jak to czasem bywa, kiedy jedna osoba się odezwała, inni poszli za nią. Prosto do jego gabinetu, bo gdzież by indziej? Jak można się spodziewać, pytaniom nie było końca, za to nikt nie chciał zająć stanowiska w tej rzeczywiście ważnej sprawie.

 - Gdzie jest Cassandra?

 -   A po co ci ona?! Zapytaj lepiej, gdzie Minerwa?

 - Proszę wszystkich o spokój, profesor Trelawney postanowiła udać się na spoczynek do swojej wierzy, natomiast profesor McGonagall przebywa w tej chwili ze swoimi podopiecznymi.

           Słowom dyrektora, niosącym się po zagraconym pomieszczeniu, towarzyszyły gorączkowe i wcale nie cichnące szepty nauczycieli. Widok tak rozluźnionego Albusa Dumbledore'a nie był niczym szczególnym, ale też rzadko dochodziło do podobnych incydentów, do których, według kadry nauczycielskiej, należało odnosić się z większą powagą. Naturalnie, całkowity spokój, biorąc pod uwagę liczbę dzieci i nastolatków zamieszkałych w zamku, był niemożliwy do osiągnięcia, ale profesorom zawsze udawało się jakoś utrzymywać względny ład. Sielanka skończyła się kiedy, kilka lat temu, jakiś przewrotny pomysł losu przygnał tutaj pewne cztery małe demony o niesamowitej inteligencji i z głowami pełnymi niesamowicie głupich pomysłów. Dziwnym trafem, z wiekiem ich inwencja zdawała się wcale nie maleć, przeciwnie, z roku na rok chłopcy zyskiwali na doświadczeniu, tak więc żarty robiły się coraz bardziej wyrafinowane. O ile oczywiści doprawienie wszystkim ślizgonom świńskich uszu i ogonów, co miało miejsce w pod koniec czwartej klasy, można uznać za takowe. W porównaniu jednak z wysadzeniem toalety w klasie pierwszej, był to naprawdę efektowny pokaz. Najbardziej fascynującą rzeczą nie były jednak używane przez gryfońską czwórkę czary, ale to, że w większości przypadków wszystko uchodziło im płazem. Przeważnie znajdował się ktoś gotów poświadczyć o ich niewinności, gorąco zapewniając o całodzienny pobycie w Pokoju Wspólnym czy spożywanym razem posiłku. Nauczyciele musieli pogodzić się z faktem, że gdy chodziło o Huncwotów, jak ich z czasem zaczęto nazywać, wszyscy uczniowie (prócz, rzecz jasna, ślizgonów) stali za nimi murem. Nie mogli też nie zauważyć zdolności jakie przejawiali podczas lekcji i to przy prawie zerowym wysiłku. Wszystkie te rzeczy, uczyniły z czterech, na pierwszy rzut oka zwyczajnych chłopców, coś w rodzaju elity, do której każdy chciał należeć. Tym razem jednak stanowczo przesadzili. Do tej pory bowiem, jeszcze nigdy nie narazili żadnego z uczniów na bezpośrednie niebezpieczeństwo. A to, w opinii wielu, wymagało odpowiedniej kary.

 - Hagridzie, ale jak oni to zrobili? - Robert Larrabee, uczący mugoloznawstwa, niepewnie zerknął na gajowego, który nadal złowieszczo mamrotał pod nosem. - Przecież to tylko czwórka chłopców, dzieci jeszcze!

          Mężczyzna pociągnął z kufla solidny łyk, otarł usta rękawem i czkając zwrócił się do nauczyciela.

 - Jakie tam dzieci, szarlatany jedne! Przechytrzyli hik! mnie, Black, ten wysoki, powiedział mi że hik! widział jak jakiś chłopaczek wchodzi w powrotem do pociągu, i tego, no, rozumie pan, musiałem iść sprawdzić, bo a nuż by utknął, rozumie profesor...

 - Hagridzie, może wystarczy już tego wina? - Przerwał mu Slughorne.

          Mężczyzna spojrzał nań ostro, aż Stary Ślimak stropił się i momentalnie wbił wzrok w podłogę.

 - I... na czym to ja? A, tak, wtedy ta dwójka, Lupin i Potter, hik! powiedzieli mi, że popilnują dzieciaków, żebym mógł sprawdzić. To ja poszedłem do tego pociągu, a wtedy Pettigrew, ten mały taki, zamknął drzwi i pobiegł! A kiedy się hik! wydostałem, to cholibka, puściutko było. Tom pobiegł do zamku... - przerwał na chwilę by zaczerpnąć kolejną porcję wina, a zgromadzeni w pokoju nauczyciele jak jeden mąż zadrżeli wyobrażając sobie przerażający obraz w postaci biegnącego Hagrida. - A resztę już znacie. - Dokończył, po czym zupełnie nagle zachichotał.

 - To mnie chłopaki wrobili! O cholibka! - Zatoczył się, zahaczając prawą dłonią o kielich.

          Kufel, w którym została jeszcze słuszna porcja wina, potoczył się po stole, a następnie z brzdękiem spadł na podłogę, pozostawiając za sobą coś w rodzaju ścieżki z karminowego płynu. Gajowy parsknął zbyt głośnym, typowym dla pijanego śmiechem i stało się aż nazbyt oczywiste, że wypite przed chwilą wino nie było jego pierwszym tego wieczoru. Profesor Sinistra pospieszyła pół olbrzymowi na pomoc, ale uprzedziła ją wyciągnięta dłoń dyrektora.

 - Zostań tutaj, Auroro, ja odprowadzę Hagrida. - Polecił Dumbledore, ujmując wielką rękę gajowego.

 -  Ale co z tymi gryfonami? - Wyrwał się Herbert Beeery, nauczyciel zielarstwa.

 - Prawda. - Dyrektor z zadumą pokiwał głową. - Cóż, osobiście jestem zdania, że to do Minerwy należy karanie jej wychowanków, nie sądzicie? Możecie być pewni, iż zostaną oni stosownie ukarani,

          Uśmiechając się uspokajająco, jakby był jedynym dorosłym w pomieszczeniu pełnym pełzających dzieci, wyszedł z pokoju razem z olbrzymem. Nauczyciele popatrzyli po sobie zdezorientowani, słuchając jednocześnie stopniowo cichnącego śmiechu gajowego; wszyscy byli świadomi obecności ostrej nuty w głosie dyrektora.

 - Czyli ci chłopcy nie zostaną ukarani? - Oburzyła się Sinistra - Toż to zwykła bezczelność z ich strony! Hagrid jest pracownikiem szkoły i należy mu się szacunek, a te dzieci...! Potter i Black, mogłam się spodziewać, oni nie mają szacunku do nikogo, ani do niczego. Trzeba ich jakoś nauczyć posłuszeństwa, a wy wszyscy im pobłażacie.

          Odpowiedziała jej cisza pełna poczucia winy. Profesor Vector i profesor Binks wymienili zaniepokojone spojrzenia.

 - Nie słuchałaś Auroro? Minerwa da im nauczkę. - Usprawiedliwiła się Septima.

 - Mimo wszystko jest ich opiekunką, a jeśli będzie dla nich za łagodna? To im nie może ujść płazem. Trzeba uzgodnić z Minerwą rodzaj kary – Stwierdził Robert Larrabee, nauczyciel mugoloznawstwa.

 - Doprawdy? Zdawało mi się, że to ty przed chwilą twierdziłeś, „Że to tylko dzieci!” - Zadrwiła Bathsheda Babbling, ucząca starożytnych runów.

 - To było zanim Hagrid opowiedział nam o tym... O tym precedensie! Gdyby moi ślizgoni zrobili coś takiego...! Pewnie chcielibyście ich wszystkich wyrzucić – Poparł Larrbee'ego Slughorne.

          Profesorowie po raz kolejny zamilkli w duchu przyznając mu rację.

 - Różnica polega na tym, że wychowankowie Minerwy chcieli zrobić kawał. Dzieci są całe, prawda? Gdyby zabrali je ślizgoni, teraz nie byłoby czego zbierać.

          Wszyscy drgnęli i odwrócili się by spojrzeć na mężczyznę, który wypowiedział te słowa. Wysoki blondyn stojący w rogu mierzył ich drwiącym spojrzeniem.

 - Nie ma pan pojęcia o czym mówi! Przyjechał pan dopiero dziś i nie wie co oni potrafią zrobić.

          Wśród nauczycieli przeszedł szmer poparcia dla mistrza eliksirów; jedynie Bathsheda patrzyła na nowego nauczyciela OPCM'u z uznaniem.

 - Dosyć tego! - Dobiegło od strony drzwi.

          Wykładowcy raz jeszcze odwrócili się na pięcie; ktoś mógłby stwierdzić, że to szalenie zabawne, widzieć prawie całe grono pedagogiczne Hogwartu, odwracające się to w jedną, to w drugą stronę, jak marionetki na sznurkach. Tym razem wszyscy stali zwróceni w stronę zdrowo wkurzonej Minerwy McGonagall. Twarz kobiety niczego nie wyrażała, a oczy pozostały chłodne. Jedynie po mocno zaciśniętych ustach można było poznać jak bardzo jest rozeźlona; nauczycielka transmutacji znana była na cały Hogwart ze swoich ciętych ripost, które nie jedną co wrażliwszą osobę doprowadziły do płaczu. Jeśli więc rezygnowała z użycia jednej z nich to oznaczał, że najzwyczajniej bała się stracić nad sobą panowania.

 - Aż tak źle, Minerwo? - Zapytał Slughorne współczującym tonem. - Naturalnie, nie spodziewałem się niczego innnego...

 - Dość, Horacy! - Przerwała brunetka. - Moi uczniowie będą odrabiać swój szlaban codziennie po lekcjach do końca tego miesiąca. Ponadto – podniosła głos, starając się przekrzyczeć protesty. - stwierdziłam, że nie odejmę punktów, jako iż ta sytuacja miała miejsce jeszcze przed formalnym rozpoczęciem roku.

          Mówiąc to, uśmiechnęła się lekko, prawie niezauważalnie, ale kilka sekund później znów przywołała na twarz surową maskę.

 - I nie życzę sobie żadnych sprzeciwów, to moi wychowankowie i mam prawo ukarać ich tak jak ja chcę. To wszystko, koniec zebrania. - Delektując się ciszą, jaka nastała po jej słowach, obróciła się na pięcie i wyszła.

          Członkowie kadry nauczycielskiej stali jak skamieniali, właśnie cały ich bunt został stłumiony w zarodku. I choć żaden z nich tak naprawdę nie kwestionował decyzji Minerwy, to jakoś nikt nie mógł powstrzymać myśli, że zostali przechytrzeni przez czwórkę małolatów. Po raz kolejny.

***

 - Dlaczego to musi być u Filcha? - Jęknął zrozpaczony Peter. - On mnie nienawidzi odkąd zamknąłem panią Norris w bibliotece na całą noc, pamiętacie? Łaził za mną i syczał „Dopadnę cię Pettigrew” przez cały miesiąc! Jestem pewien że sobie nie podaruje i doda mi roboty.

 - Przecież to tylko miesiąc, poza tym, pomyśl ile skonfiskowanych rzeczy mógłbyś zwinąć – zasugerowała Marlene.

          Całą szóstką siedzieli w dormitorium Huncwotów i rozmawiali o wakacjach. A przynajmniej w założeniu o tym mieli rozmawiać. Prawdę mówiąc wszyscy wiedzieli z nadsyłanych listów, jakie niesamowite miejsca zwiedzili James i Alicja, znali szczegóły tortur jakimi były lekcje etykiety Syriusa i wiedzieli o każdym chłopaku z jakim spotykała się tego lata McKinnon. Tak więc ten temat szybko się wyczerpał, zastąpiony narzekaniem na zadane szlabany. Marlene i Alicja wychodziły ze skóry żeby podnieść chłopaków na duchu, zżerane przez poczucie winy, w końcu kazali im zostać na korytarzu, biorąc na siebie całą winę.

 - Właśnie Pete, ja będę musiał pastować wszystkie ukradzione miotły. Codziennie! - Poskarżył się Remus.

 - Nie przesadzaj, to nie tak źle. Będziesz miał do pomocy Syriusza - Pocieszyła go Parks.

          Chłopak schował twarz w dłoniach, a ona po chwili zdała sobie sprawę ze swojego faux pas, no tak, Syriusz i pomoc. A przynajmniej myślała że o to chodzi, dopóki Lupin nie wyjaśnił:

 - Alicja, to były miotły ślizgonów.

          Zapadła pełna współczucia cisza przerywana jedynie cichymi usprawiedliwieniami Petera, odpowiedzialnego za kradzie... Hm, pożyczenie mioteł. Nagle odezwał się Syriusz:

 - To te miotły serio się pastuje?

           Wszyscy wybuchli śmiechem, a gdy po dobrych kilku minutach zapadła cisza James pokręcił z rozbawieniem głową.

 - A myślałeś że jakim sposobem działają cały czas tak samo dobrze? - W jego głosie słychać było rzeczywiste zainteresowanie.

 - Bo ja wiem? Chyba że to jakaś struktura drewna... - Wzruszył bezradnie ramionami i nadąsał się, kiedy jego słowa wywołały kolejną salwę śmiechu.

 - Oj, stary, nie chciał bym być u ciebie skrzatem domowym – stwierdził z prostotą James. - Ale mnie nie pobijecie. Dostała mi się łazienka Jęczącej Marty.

          Wszyscy wybałuszyli na niego oczy, ale nikt nic nie powiedział.

 - Nie.

 - Zalewasz.

 - Kłamiesz, Potter.

          Rogacz z dumą pokręcił głową, a na jego usta wpełzł diaboliczny uśmiech.

 - Więc dlaczego jesteś taki zadowolony? - Zapytała Marlene.

 - Och, McKinnon – Westchnął jakby zawiedziony tym, że się nie domyśla. - Przecież to łazienka dla dziewczyn.

          Jego słowa wywołały jeszcze większe rozbawienie, a żaden z chłopaków nie śmiał już nawet narzekać na swoją karę. Wiedzieli że James'owi dostało się najgorsze, choć starał się to ukryć. McGonagall najwyraźniej doskonale wiedziała kto tutaj grał pierwsze skrzypce. I postarała się o adekwatną do jego czynu karę. W tamtej chwili każdy z nich - wbrew wszystkiemu co zwykle myśleli - cieszył się, że nie jest Potterem. Czasem przywództwo to ciężka sprawa.

***

          Dziesięć minut. Tyle Lily potrzebowała by na nowo zadomowić się w dormitorium. Ułożyła ciuchy w szafie, książki położyła na biurku, kosmetyczka i budzik powędrowały na szafkę nocną. Teraz, po długiej i odprężającej wizycie w łazience prefektów, siedziała na łóżku szczotkując włosy i przeglądając jedną z książek, rozkoszując się uczuciem błogości, jakie zawsze wywoływał w niej zamek. Jej współlokatorki dawno już usnęły, ale mimo że zbliżała się już północ, a oczy same jej się zamykały, nie chciała iść jeszcze spać. Miała świadomość, że od jutra będzie musiała rzucić się w wir nauki i zadań domowych, tak więc czuła potrzebę poświęcenia jeszcze choćby kilku minut dla siebie.

 - Lily.. śpij – wymamrotała Emmelina, żeby następnie schować twarz w poduszkę.

           Evansówna spojrzała po raz kolejny na zegar, przeżywając mały wstrząs, kiedy okazało się, że jest za dwie dwunasta. Szepnęła „Avis”, odłożyła książkę na stolik i wpełzła pod kołdrę. Zasnęła momentalnie, nie zauważając brązowowłosej postaci, która pięć minut po północy wślizgnęła się do pokoju. Ani badawczego wzroku dziewczyny, skierowanego na jej łóżko.

No to jest rozdział, po trzech tygodniach opóźnienia, niesprawdzony, ale za to prawie dwa razy dłuższy niż ostatni. Uwaga, uwaga, nareszcie jesteśmy w Hogwarcie! Tak, ja też się cieszę, bo miałam już z lekka dosyć takiej ciągnącej się akcji. Tak na koniec mam do was prośbę: jeśli przeczytaliście zostawcie po sobie komentarz, wystarczy mi jedno słowo, nawet jedna literka, bylebym wiedziała że jesteście, a nie uciekliście, zniechęceni moimi wakacjami

Pozdrawiam!