Rozdział X

"Czasem dokonujemy wyboru, a czasem to wybór stwarza człowieka"

          James uwielbiał latać. Uczucia błogości jakie go wtedy ogarniało nie można było porównać do niczego innego. Na ziemi wszystko było inne, trudniejsze. Kłótnie, spory, rywalizacja; tu, w górze, takie rzeczy nie miały znaczenia. Niektórzy zawodnicy z jego drużyny mogli pałać do siebie niechęcią, żeby podczas meczu zmienić się najlepszych przyjaciół i współpracować w najlepsze. On mógł wpadać w panikę, kiedy oceny Petera wróżyły szybkie pożegnanie chłopaka ze szkołą, żeby, po długim locie uspokoić się i wpaść na pomysł jak mu pomóc. Wtedy i tylko wtedy czuł się wolny. Bez możliwości latania James Potter byłby kimś zupełnie innym.Nie było sensu udawać że wysokość niczego nie zmienia. Zmieniała wszystko.

***

          Ceremonia wyboru zawsze była najważniejszym punktem rozpoczęcia roku. Dla wielu – jeśli nie dla wszystkich – z obecnych, moment kiedy założyli tiarę na głowę, a ona krzyknęła nazwę domu, był tą decydującą chwilą w ich życiu.

          Będziesz tym miłym? Tym odważnym? Skończysz szkołę z samymi Wybitnymi na świadectwie? A może skończy się na nauce jak przejść przez życie bez wymienionych wyżej rzeczy, opierając się na samym tylko sprycie.

          Rodzice będą dumni? A może zechcą cię wydziedziczyć? A przyjaciele? Nadal nimi pozostaną, czy zaczną tobą pogardzać? I jedno pytanie, które błąka gdzieś tam, w głębi umysłu nie dając spokoju: czy ja w ogóle którąś z tych cech posiadam?

          Dla Lily wybór był prosty: Ravenclaw. Była inteligentna, była oczytana, była sprytna, to fakt. Ale lojalna? Przyjacielska? O d w a ż n a ? Już nie bardzo. Więc jakim do diabła cudem, po prawie sześciu minutach siedzenia na środku sali, pod ostrzałem spojrzeń, wylądowała w Gryffindorze? Do dzisiaj nie miała pojęcia. Jednak w przeciwieństwie do innych gryfonów, ona nigdy nie marudziła podczas ceremonii przydziału. To była dla niej magiczna chwila, przypominająca decyzję, która została podjęta właściwie bez jej udziału, a jednak to jej życie ukształtowała. I zawsze wtedy zastanawiała się, jaką byłaby osobą, gdyby tiara nie uwierzyła w jej odwagę.

***

          Remus się denerwował. Nie było to co prawda nic niezwykłego; jego uczciwość i towarzystwo w jakim się obracał mocno ze sobą kolidowały. Teraz jednak nie był to lekki stres jak gdy martwił się co będzie jeśli dowiedzą się co zrobili z kotką woźnego. Teraz chodziło o porwanie (bo, spójrzmy prawdzie w oczy, właśnie to robili) uczniów. W głowie już teraz tworzył listę kar jaka mogła ich spotkać, przy czym szorowanie całego zamku szczoteczkami do zębów pod okiem Filcha było jedną z łagodniejszych. Kiedy zobaczył w ciemnościach zarys zamku jego zdenerwowanie sięgnęło zenitu. I to tak bardzo, że nie zauważył jak z jego dłoni wylatuje jeden ze sztucznych ogni

          Była dziewiąta osiemnaście

***

          Mary Evans zawsze mówiła, że zanim będzie dobrze, najpierw trzeba swojej odcierpieć. Lily nigdy nie rozumiała o co jej chodziło, ale jeśli miała rację, to uczniowie jutro będą wzorami inteligencji i dobrych manier, bo teraz... no cóż, nie byli. Nawet służbista Diggory dał sobie spokój i zrezygnowany usiadł na ławce, chowając twarz w dłoniach. Nie martwił się jednak długo bo - jak Lily z rozbawieniem zauważyła – natychmiast podbiegły cztery dziewczyny z zamiarem... Z braku lepszego określenia uznajmy, że chciały go pocieszyć. Tylko że, pomyślała nagle z przestrachem, teraz nikt już nawet nie udawał że coś robi, a skoro ona była prefektem to chyba jednak powinna...?Wiedziała że to wszystko to zły pomysł! Prychnęła ze złością, wściekle wpatrując się w drzwi. W końcu k t o ś na pewno przyjdzie. I wtedy, kiedy tak patrzyła na drzwi, ze szpary między nimi wyleciała mała, fioletowa piłeczka...

          Była dziewiąta dwadzieścia.

***

           Będzie dobrze. Będzie dobrze. Będzie dobrze. Będzie dobrze. Będzie dobrze. Będzie dobrze.

Cholera, gadał do siebie. To była tylko głupia miotła, nie? Kawałek drewna, nic więcej. Więc jaki cudem, on Syriusz Black, się go bał? To tylko kawałek drewna, mówił sobie, poza tym jeszcze tylko lądowanie i koniec. W swoich rozważaniach, Syriusz zapomniał o dwóch rzeczach, po pierwsze: wznieść się jest znacznie łatwiej niż wylądować. I po drugie, jego różdżka też była zwykłym kawałkiem drewna. A może nie? Za pół godziny będzie po wszystkim, obiecał sobie, zaciskając dłoń na paczce fajerwerków.

          Była dziewiąta dwadzieścia jeden

***

          Ze zmrużonymi oczami patrzyła na domniemaną fatamorganę i nabierała coraz większej pewności,że „piłeczka”, nie dość, że nie jest wytworem jej wyobraźnie, to jeszcze na pewno piłeczką nie jest. A upewniło się wtedy, kiedy owa rzecz, wzleciała na wysokość trzech metrów i wybuchła rozpryskując wokół deszcz fioletowych iskier.

          Była dziewiąta dwadzieścia jeden.

***

          Nie planowali jak wlecą do zamku. To był szczegół, o którym żadnemu z nich nie chciało się myśleć. Ale teraz, kiedy dzieliło ich zaledwie kilka sekund od finału, zaczął się zastanawiać. Przelecieli nad bramą, ale co dalej? Przecież, wbrew pozorom, nad Wielką Salą górował dach, więc tak nie mogli wlecieć. A może Rogacz planował wybić okna? Nie, za bardzo ryzykowne, jeszcze kazaliby im potem to sprzątać. Cholera, to całe „myślenie” jest o wiele bardziej męczące niż na to wygląda, pomyślał. A potem wrota zamku się otworzyły, a oni wlecieli do środka.

          Była dziewiąta dwadzieścia dwie.

***

          Patrzyła w niemym szoku jak fajerwerków ciągle przybywa, a wraz z nimi kolorowych rozbłysków, które najmłodsi starali się łapać w dłonie. No, no, huncwoci się postarali, pomyślała z mimowolnym podziwem. Wtedy do Wielkiej Sali wpadło czterdzieści osób na miotłach, wywołując u wszystkich okrzyki zdziwienia.

          Była dziewiąta dwadzieścia trzy.

***

          Wszystko szło zgodnie z planem. Żaden z pierwszaków się nie zachwiał, w Wielkiej Sali nie było nauczycieli, którzy mogliby popsuć im „przedstawienie”, a wszyscy, absolutnie wszyscy uczniowie wpatrywali się w nich z zachwytem. Czyli, jeśli miałby być zupełnie szczery, jak zawsze. Na usta James'a wpłynął pełen samozadowolenia uśmiech. Z jego różdżki trysnęło jeszcze więcej różnokolorowych iskier, a jednocześnie Łapa i Lunio wyczarowywali wielki napis...

***

          „Huncwoci witają w nowym roku szkolnym!!!” Lily poczuła jak jej zdradzieckie usta rozchylają się w niebezpiecznie szerokim uśmiechu. To wcale jej nie bawiło, to wcale jej nie bawiło, uparcie powtarzała w myślach. Ale gdy w powietrzu pojawiało się coraz więcej fajerwerków, wybuchających tuż przed nosami oniemiałych nauczycieli, a Potter z pyszałkowatą miną strzelał iskrami z różdżki jednocześnie robiąc fikołki w powietrzu... Nawet ona musiała przyznać że to był pokaz naprawdę świetnych czarów. I jak na złość, właśnie w tym momencie do Wielkiej Sali wkroczyła profesor McGonagall.

***

 - Jak długo tu pracuję, tak jeszcze nigdy nie zdarzyło się by jakikolwiek uczeń, okazał aż taką bezmyślność! A wasza czwórka jak zwykle musiała coś wymyślić! - Nauczycielka Transmutacji zmrużyła niebezpiecznie oczy. - To po prostu niewyobrażalne, czy wy wiecie jakie to mogło mieć konsekwencje?! Jeśli któremuś z pierwszaków coś by się stało...! Albo wam?!

          McGonagall wychodziła z siebie. Przez całe cztery lata nauki w Howarcie, Remus ani razu nie widział jej bardziej rozeźlonej, niż podczas tych kilu krótkich minut, kiedy to z mistrzowskim opanowaniem uspokoiła wszystkich na sali, ustawiła pierwszaków w rzędzie, po czym nadal utrzymując pokerową minę, zaprowadziła ich na górę. I dopiero kiedy weszli do jej gabinetu, urządzonego w iście purytańskim stylu, dała popis swojej złości. Nie, poprawił się Lupin, to nie była złość, to była istna furia, niszczycielska siła porównywalna do oka cyklonu lub erupcji wulkanu, z całą tą lawą, dymem i innymi bajerami.

 - Wasze zachowanie było doprawdy karygodne... Potter, Black, po was mogłam się tego spodziewać... - zawiesiła złowrogo głos (choć, po prawdzie, teraz wszystko co robiła wydawało mu się złowrogie).

          Jak się domyślacie tutaj wspomniani wyżej osobnicy wymienili ukradkiem nie tak znowu niewinne uśmiechy po czym, nadal z jakąś niepojętą ekstazą w oczach, wlepili wzrok w opiekunkę odwołująca się właśnie do najwyższych mocy o zesłanie jej cierpliwości.

 - Ale wy! Pettigrew, naprawdę sądzisz że twój ojciec będzie zadowolony?

          Nieruchome spojrzenie kobiety spoczęło na truchlejącym ze strachu Peterze, by zaraz przenieść się na niego.

 - A ty, Lupin – zaczęła znowu, tym razem o wiele cichszym i łagodniejszym głosem. - Profesor Dumbledore nie będzie zachwycony. Sam uznał, że będziesz naprawdę dobrym prefektem.

          Z całą mocą na jaką było ją stać, podkreśliła nazwisko dyrektora, bacznie obserwując reakcję Lupina. Chłopak zwiesił głowę, bo nie mogąc opanować irytacji zbierającej się w każdym zakamarku jego ciała, chciał jej chociaż tak ostentacyjnie nie pokazywać. A miał co ukrywać, oj miał. Czemu ciągle straszyła go Dumbledorem? Czemu wszyscy to robili? Jasne, był wdzięczny dyrektorowi za to co zrobił, ale nauczyciele, przy każdej wpadce, wypominając mu to co dyrektor dla niego zrobił, jakie zasady złamał, tylko podkreślali jego odmienność. Nie dawali mu zapomnieć, że nie znalazł się tu na takich warunkach jak reszta. I pod żadnym pozorem nie był im równy.

***

          To było naprawdę irytujące. Miał tu na myśli te mówki nauczycieli, które zawsze wygłaszali z przemądrzałą miną, kiedy ktoś, zazwyczaj był to któryś z huncwotów, coś zbroił. Zupełnie jakby to robiło na kimś wrażenie! No okej, może na niektórych i robiło, taki Peter na przykład prawie dostawał spazmów, a Remus wyglądał jakby mały potwór zwany poczuciem winy już zżerał go żywcem. Podczas kiedy pozostała dwójka wychodziła z siebie, zarówno on, jak i Syriusz, zajęli się trudną sztuką przywołania na twarz niewinnych min, posyłając sobie jednocześnie ukradkowe uśmiechy. Ale kiedy nauczycielka doszła do wyliczania słabych punktów ich planu, James zaperzył się. Już chciał poinformować McGonagall o rzuconych przez siebie zaklęciach na miotły, i już, już otworzył usta, kiedy poczuł jak Remus wymierza mu sójkę w bok.

 - Au! - wyszeptał w stronę chłopaka, całkowicie ignorując w tym momencie kobietę..

          Lupin wykonał pantomimę zakluczenia ust, po czym wskazał na nauczycielkę z miną mówiącą: „Ogarnij, kretynie!”. Rogacz pochylił się w kierunki szatyna, po czym posłał przyjacielowi spojrzenie, które w zamierzeniu (i tylko w zamierzeniu)miało być niewinne.

 - Czy jest jakiś problem, panie Potter?

          Okularnik natychmiast się wyprostował, bawiąc się przez chwilę myślą, że żaden facet ceniący sobie życie, nie próbowałby nawet zignorować stojącej naprzeciw niego kobiety, kiedy dotarła do niego przykra świadomość, że owa kobieta właśnie na niego patrzy, mało tego; oczekuje odpowiedzi.

 - Nie, pani profesor. - Uśmiechnął się, tym porozumiewawczym uśmiechem, który zawsze działał na Slughorne'a, kiedy zdarzało mu się przyłapać ich na „pożyczaniu” niektórych jego eliksirów.

          Niestety zapomniał w swej ignorancji, że McGonagall nie była starym ślimakiem, a jego żałosna mina zdolna w mgnieniu oka skruszyć gołębie serce mistrza eliksirów, nie miała najmniejszych szans w wojnie w posępną twarzą Minerwy. Jednak zamiast – co zrobiłby każdy o choćby przeciętnym ilorazie inteligencji i normalnej dawce instynktu samozachowawczego - z pokorą przyjąć karę, on, podburzony myślą, że przecież nie godzi się, żeby huncwot odchodził z podkulonym ogonem, znów otworzył usta... I znów nie dane mu było dokończyć – czy choćby rozpocząć – zdania, tym razem przez Syriusza.

 - Ale pani profesor – zaczął Black, czujnie obserwując kobietę. - Skoro rok się jeszcze tak naprawdę nie zaczął, to chyba nie będziemy mieli odjętych punktów – dokończył szybko.

          Remus uderzył się w czoło, bolejąc nad nagłą, choć niezupełnie niespodziewaną utratą resztek

zdrowego rozsądku przez przyjaciela, ale McGonagall zamiast, jak spodziewał się James, obdarzyć Syriusza drwiącym spojrzeniem doświadczonego demona z ostatniego kręgu piekieł, zrobiła coś niesamowitego: uśmiechnęła się.

 - Nie, Black, nie zostaniecie ukarani utratą punktów – powiedziała po prostu, wywołując na ich twarzach uśmiechy.

          Które zaraz zgasły, pod wpływem słów, jakie wypowiedziała potem:

 - A skoro już jesteśmy przy tej waszej karze...


Wybaczcie błędy jeśli jakieś były, ale gorączka przedświąteczna nie daje mi żyć. W dodatku od jutra do poniedziałku będę w rozjazdach i cięzko byłoby mi wtedy coś dodać. Podobało się/nie podobało się, napisz w komentarzu!